Φυσικά πρέπει να υπολογίσει κανείς τις ανάγκες ενός πλάσματος, και σε καμία περίπτωση δε θα είχε νόημα η συμβίωση με ένα καταπιεσμένο και στερημένο, δυστυχισμένο πλασματάκι. Η Σύλβια, όμως, απέχει χιλιόμετρα από κάτι τέτοιο. Δε νομίζω ότι αισθάνεται τον πόνο που εσύ υποθέτεις επειδή η μόνιμη συντροφιά της είναι ανθρώπινη - γατίσια κι όχι σκυλίσια, ούτε και στέρηση ή καταπίεση. Πως μπορεί εξάλλου να της λείπει κάτι που δε γνωρίζει καν πως είναι, και αναφέρομαι στα αδελφά σκυλιά. Στον κόσμο που έχει μεγαλώσει, ούτε καν φαντάζεται, ότι κάποια σκυλάκια συμβιώνουν με αδέρφια, για να το ζηλέψει. Είμαι βέβαιος ότι μια χαρά γουστάρει και με την πάρτη σου..
Που θέλω να καταλήξω.. ΟΚ.. αν ικανοποιεί εσένα προσωπικά η ιδέα ενός δεύτερου σκύλου, και θεωρείς ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις χωρίς αγανάκτηση στο επιπλέον φορτίο, προχώρησε, αλλά να έχεις συνείδηση, ότι αυτό θα το κάνεις πρωτίστως για εσένα και δευτερευόντως για εκείνη. Σε κάθε περίπτωση υποθέτω, ότι εκείνη είναι ικανοποιημένη. Νομίζω, ότι θα έπρεπε να παίρνουμε ένα σκύλο για να είμαστε εμείς καλύτερα, και πάντα με σεβασμό για το σκύλο, αλλά αν φτάσουμε στο σημείο να βάζουμε τις υποτιθέμενες από εμάς πλασματικές του ανάγκες πάνω από τις δικές μας, το πράγμα ξεφεύγει.
Εννοώ, ότι δε χρειάζεται να αισθάνεσαι στο παρόν ενοχές ή μελλοντικά καταπίεση για κάτι που νομίζεις απλά, ότι χρειάζεται το σκυλάκι σου. Το σκυλάκι χρειάζεται κυρίως το αφεντικό του, και αυτό το έχει. Ένα αφεντικό που να το εμπνέει, χωρίς ενοχές, και χωρίς αυτοκαταπίεση, που μόνο ανασφάλεια θα του προκαλούσαν. Ακόμα κι αν αυτή η καταπίεση είναι για ένα, από εσένα υποτιθέμενο, αγαθό που προς το παρόν θεωρείς ότι του στερείς. Την απαραίτητη κοινωνικοποίηση με άλλα σκυλιά δεν του την έχεις στερήσει.
Εξάλλου, ποιος θα θεωρούσε σωστή την κίνηση ενός ζευγαριού, να φέρει ένα δεύτερο παιδί στον κόσμο με γνώμονα τις ενοχές τους και την κάλυψη της ανάγκης για παρέα του πρώτου παιδιού. Αυτό θα έπρεπε να είναι μια υπεύθυνη και ώριμη απόφαση καθαρά των γονιών, ανάλογα τις δυνάμεις και τα γούστα τους. Το πρωτότοκο θα συμμορφωθεί θέλει δε θέλει στην απόφαση της ηγεσία της οικογένειας, και μόνο έτσι θα καλυφθεί η θεμελιακή του ανάγκη για ασφάλεια. Και επιπλέον, το σκυλάκι δε θα πάει καν στο σχολείο να ζηλέψει και να επιστρέψει στο σπίτι απαιτώντας, επειδή θα του πούνε τα άλλα για το πόσο ωραία περνάνε με τα αδερφάκια τους.