Το θέμα δεν είναι το λαχείο (δηλ. κουτάβι που πουλιέται ως πετ και γίνεται φοβερό)... αυτό πράγματι συμβαίνει στο κάθε εκτροφείο (πιο συχνά απ' όσο θα νόμιζε κανείς!). Το θέμα είναι να μην απατούνται οι αγοραστές των κουταβιών.
Για παράδειγμα, η Έυη αγόρασε το πρώτο της Άφγκαν γνωρίζοντας πως δεν έχει πολλές πιθανότητες να πάει καλά στις εκθέσεις (δεν άρεσε στον εκτροφέα). Παρ' όλ' αυτά με συνέπεια και πολύ σκληρή δουλειά, κατάφερε να μεγαλώσει σε έναν καταπληκτικό εκθεσιακό σκύλο!
Δεν είναι ασπρο-μαύρο το θέμα. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ενημερώνεται και να ενημερώνει.
Όπως είπε και η Γαία, σε κάποιες φυλές το κοινό είναι πράγματι πιο "δύσκολο". Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι που θα πρέπει να αναλύσει/σκεφτεί καλά, όποιος θέλει να κάνει εκτροφή (εκτός από τα 1000 άλλα). Η κάθε φυλή προσελκύει διαφορετικούς τύπους ανθρώπων (σαν μέσο όρο).
Όσο να μην σου αρέσει ο μέσος όρος των "θαυμαστών" της φυλής σου, πρέπει να δεχτείς πως με αυτούς θα "χορέψεις". Κι όχι μόνο σαν εκτροφέας. Και σαν εκθέτης απλός και σαν απλός ιδιοκτήτης πετ ακόμη.
Μες στην μοναξιά μας, εμείς με τις πιο σπάνιες φυλές έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο σε αυτό το θέμα...
... αν και ούτε ΛΟΓΟΣ για εκτροφή σπάνιας φυλής στην Ελλάδα!
Αυτό μάλλον λέει κάτι για τον μέσο όρο γενικότερα (κυνοφιλικά). Οι περισσότεροι θέλουν τον σκύλο που είναι "της μόδας". ΟΧΙ για να κάνουν εκτροφή -απλά έτσι (χωρίς λόγο πραγματικό). Όπως θέλουν τα παπούτσια που είναι της μόδας!
Η "κατάσταση" show ή pet είναι δοκιμασμένη εκατό χρόνια σε χώρες με πολύ μεγαλύτερη ιστορία στην κυνοφιλία από εμάς. ΔΕΝ είναι εκεί το πρόβλημα.
Τέλος, ενώ αυτός που θέλει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ εκθεσιακό σκύλο, πρέπει να πάρει ενήλικο, υπάρχει μια πελώρια και ιδιαίτερα γλυκιά ευχαρίστηση που περιμένει εκείνον που θα πάρει ένα υποσχόμενο κουτάβι και θα το κάνει πρωταθλητή μόνος του μετά από σκληρή δουλειά!
Το γεγονός παραμένει όμως, πως για να μην "παίζουμε λαχείο" καλό είναι να ξεκινάμε με κουτάβι ποιότητας show, (να μειώσουμε την πιθανότητα να δουλεύουμε πολύ σκληρά χωρίς αποτέλεσμα)!