Παιδιά η Ίσις έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη. Από την ημέρα που την έχουμε, λίγων ημερών, ήταν αυτοκόλλητη με τη Λάρα που τότε ήταν νεαρή και αυτή, τεσσάρων ετών. Δεν έχει μείνει στιγμή μακριά της. Είχαν πολύ ιδιαίτερη σχέση. Η Λάρα ήταν για αυτή κάτι σαν μάνα, αδερφή, φίλη και ξαφνικά τα έχασε όλα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί συμβαίνει αυτό.
Περιφέρεται μέσα στο σπίτι άσκοπα σαν να ψάχνει τα δωμάτια και μετά πάει και κουρνιάζει σε μια γωνιά.
Τι να της μιλάμε, τι να προσπαθούμε να της αποσπάσουμε το ενδιαφέρον...τίποτα, μετά βίας θα κουνήσει λίγο την ουρά της και αυτό για να μας κάνει τη χάρη και μετά πάλι το ίδιο σκηνικό……. με το ζόρι τρώει.
Της μεγαλώσαμε και τη βόλτα, τα παιχνίδια, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να της ανεβάζει τη διάθεση.
Το πιο τραγικό είναι όταν βλέπει το λουρί για να βγει βόλτα. Πρώτα μόλις έβλεπε τα λουριά και δεν ήταν η Λάρα παρούσα, πήγαινε την έβρισκε μέσα στο σπίτι και τη φώναζε.
Το ίδιο κάνει και τώρα.....τρέχει κάτω στο υπόγειο, ανεβαίνει και ψάχνει τα υπνοδωμάτια….. δεν βρίσκει βέβαια κανέναν και γυρνάει πίσω μέσα στη μαυρίλα.
Ελπίζω να συνέλθει.... πολύ θλιβερή εικόνα και δεν ξέρουμε πώς να το χειριστούμε και αν αυτά που αναφέρω πως κάνουμε είναι σωστά ή αρκετά.
Καλά και η δική μας η διάθεση είναι στα πατώματα αλλά τουλάχιστον εμείς ξέρουμε κατά κάποιον τρόπο πως μπορούμε να παρηγορήσει ο ένας τον άλλο. Με τη μικρή είναι διαφορετικά δυστυχώς....
