Εάν είναι φοβίες οι οποίες δεν επηρεάζουν το άνθρωπο και την καθημερινή τ ζωή πχ να φοβάστε τους καρχαρίες Όχι δεν υπάρχει λόγος να έρθεις αντιμέτωπος. Αλλά εάν θέλεις να τον κάνεις να ζει με αυτό όπως στην προκειμενει περίπτωση δεν γίνετε να Τον κρατάς μέσα σε γυάλινο κλουβί και να περιμένεις να εξοικιωθει μόνος τ
Μα αυτό που βλέπω εγώ και συγχωρέστε με εαν κανω λάθος είναι οτι μια μητέρα κάνει το λάθος να αγνοεί την φοβία του παιδιού της, όχι από κακία αλλά από άγνοια, και επικεντρώνεται στην συμπεριφορά του σκυλιού απέναντι στο παιδί.Μα...αφού του δίνει την επιλογή, να...επιλέξει
Μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι αν έρθει κάποιος αντιμετώπος με τη φοβία του θα έχει πάντα το αναμενόμενο αποτέλεσμα; ενδέχεται να επιδεινωθεί το πρόβλημα;
Μπορεί να μην κατάλαβα σωστά αλλά είπατε ότι ανέφερα ότι το παιδί πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με τις φοβίες του ενώ εγώ τόσην ώρα λεω σχεδόν το αντιθετο. Λέω ότι από την υπερβολική προστασία δημιουργούμε εμείς φοβίες στα παιδιά μας τις οποίες δεν ειχαν
Πολύ ΣΩΣΤΟ αυτό.
Στην περίπτωση που το παιδί είναι tabula rasa ειναι όπως τα λέτε. Στην περίπτωση όμως που υπάρχει διαπιστωμένη φοβία, όπως και να δημιουργήθηκε, ο γονιός δεν οφείλει να προστατέψει;
1) Μεγάαααλη κουβέντα με πολλές παραμέτρους. Το πράγμα εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου, το πόσο ανοιχτός είναι στο να δοκιμάσει αλλά και στο πως θα γίνει η προσέγγιση με το αντικείμενο που φοβάται. Δεν είναι μία η μέθοδος για όλους...
Εννοώ οι για παράδειγμα ερχεται σπίτι ο Γιωργάκης (τυχαίο ονομα) και σου λέει "μαμα/μπαμπά Δεν θέλω να πάω στο σπιτι του θείου με τον μεγάλο σκύλο γιατί θα με φαει" του λες λοιπόν " Δεν πειράζει αγάπη μου μην έρθεις άμα δεν νοιώθεις άνετα εμείς θα κάτσουμε σπίτι μαζι". Το παιδί τι εισέπραξε;
Δηλαδή να έρθει αντιμέτωπος με μία φοβία που διαπιστωμένα υπάρχει. Αυτό λέτε ή αδυνατώ να καταλάβω;
Το φίδι παραμένει στο τεραριουμ ομως, ο σκύλος περιφέρεται. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο.
Όταν αποφασίσαμε με τον σύζυγο ότι θέλαμε ένα σκυλάκι μαζί μας το ανακοινώσαμε στα παιδιά για να δούμε αντιδράσεις αλλά πέταξαν από την χαρά τους και άλλα Όχι. Παρολαυτα δεν είπαμε δεν βαριέσαι θα συνηθίσουν και αρχίσαμε την αναζητήσει κουταβιού. Αρχίσαμε λοιπόν να πηγαίνουμε σε σπίτια φίλων με σκυλιά για να δούμε αντιδράσεις χωρίς όμως να το ξέρουν. Ενώ τα τέσσερα ήταν "μαμα έτσι θα κάνει και το δικό μας;" κλπ το πέμπτο δεν μίλαγε που και που πλησίαζε αλλα έφευγε. Άρα καταλάβαμε ότι έχει πρόβλημα. Όχι δεν το Ρωτήσαμε "φοβάσαι τα σκυλάκια αγάπη μου;" Γιατί δεν θέλαμε να το κάνουμε να νομίσει ότι όντως τα φοβάται. Η δεύτερη μας κίνηση ήταν να το πάρουμε σε ειδικούς ανθρώπους εκπαιδευτές κλπ και να μιλήσουν για την συμπεριφορά του σκύλου. Για το τι μπορεί μ οδηγήσει ένα σκύλο να δαγκώσει κάποιον άνθρωπο ή τι σημαίνει το ότι γρυλιζει κλπ και τρίτο και τελευταίο στάδιο κανονίσαμε να μείνουμε για ένα διάστημα στις διακοπές των Χριστουγέννων μαζί με ένα ενήλικο ήρεμο σκύλο του αδελφού του συζύγου για να δούμε πως θα το διαχειριστεί. Να μην σας τα πολυλογώ έχουμε φτάσει σε σημείο το παιδί Ν κάνει ενδείξεις στα αδέλφια του για το πως πρεπει να συμπεριφεροντε στον σκύλο.
Φυσικά ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Αναφέρατε 3 τελείως διαφορετικούς λόγους και ο καθεενας πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα.
