…είχα αρκετό καιρό, ομολογουμένως, να ανοίξω νέο θέμα και πάμε με κάτι θετικό, καλοκαιρινό και όμορφο…
Φίλοι μου,
Εδώ και 18 μήνες, οι περισσότεροι έχετε μάθει τη Μόκα μου, με έχετε βοηθήσει με συμβουλές και γνώμες και έχετε γίνει κοινωνοί των θεμάτων που με απασχολούν γι’ αυτήν…
Η Μόκα είναι ένα σκυλί (θηλυκό Bullmastiff, για τους πιο καινούργιους στο φόρουμ) που θα το έλεγε κανείς υποδειγματικό! Υγιέστατη, σε καλή φυσική κατάσταση και με ένα διαμαντένιο χαρακτήρα! Ζήσατε μαζί μου τις αγωνίες της μετάβασης από το κουτάβι στο έφηβο σκυλί (και κάποιοι από εσάς βλέπετε τη Μόκα από κοντά και την έχετε αγαπήσει), τα θέματά της, σε σχέση με δυσπλασίες, χαρακτήρα κλπ., αλλά και είδατε τις εκδρομές της και κάποιες βόλτες της… Και διαβάσατε (ή είδατε) για τον χαρακτήρα της, που, εν πολλοίς, ήταν ο διαμαντένιος – ξεροκέφαλος – ήρεμος – γλυκός χαρακτήρας του Bullmastiff που όλοι ξέρουμε…
Στο διάστημα αυτό, ο βασικός προβληματισμός που επικρατούσε ήταν τα θέματα του χαρακτήρα της και, ειδικότερα, του ταμπεραμέντου της… Ένα σκυλί, το οποίο σήμερα έχω μάθει (έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου αρκετά) να μην το αποκαλώ “φοβικό”, αλλά που μπορεί να το αποκαλέσει άνετα κάποιος “ντροπαλό”, “submissive”, “επιφυλακτικό σε κάθε νέα κατάσταση, πρόσωπο, πράγμα”… Με ένα τεράστιο προσόν: Θα μπορούσε άνετα κάποιος να την αποκαλέσει, επίσης, “δασκάλα διπλωματίας σκύλων και σημάτων ηρεμίας”!
Ναι, με μεγάλη περηφάνια (τόσο για λογαριασμό της, όσο και για τη δική μας δουλειά) μπορώ να πω ότι, σήμερα, η Μόκα δεν θα τρομάξει τόσο πολύ και τόσο συχνά, ώστε να τιναχτεί και να ρίξει τη γυναίκα μου στη μέση του δρόμου και να κινδυνεύουν να τις σκοτώσουν τα αυτοκίνητα… Ούτε θα μου βγάλει το χέρι από τον ώμο, όταν νιώσει έκπληξη για κάτι που έχει ξαναδεί και ξανακούσει αρκετές φορές… Αν ο άνθρωπος που την συναντάει δεν ξέρει πάρα πολλά πράγματα για συμπεριφορές σκύλων (ή δεν ξέρει τη Μόκα), θα αποφανθεί ότι ίσως είναι αρχικά επιφυλακτική με τους ξένους…
Και, για να αποδίδουμε “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”, η περηφάνια που νιώθουμε οφείλεται και σε κάποιους συμπαραστάτες, που οι πιο γνωστοί σας μπορεί να είναι ο Θέο Κουτσόπουλος, ο Γιώργος Κωστόπουλος και, σε κάθε περίπτωση, ο Κώστας Γκαλίτσης (aka kos) και ο Γιάννης Βλάχος (aka Handlergr)… Και, πάντα ο καλός μου φίλος Παναγιώτης, κατά κόσμον ptf, με τη σκύλα του τη Θέτιδα, με τους οποίους η Μόκα γύρισε βουνά και λαγκάδια και άνοιξαν τα ματάκια της...
Όμως, φίλοι μου, εδώ και μήνες, τα βράδια κοιταζόμασταν με τη γυναίκα μου και διαπιστώναμε ότι δεν έχουμε κάνει ακόμα το 100% της προσπάθειας… Ότι δεν έχουμε κάνει ακόμα το “κάτι παραπάνω”, που θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο ακόμα… Και “προσευχόμασταν” να το βρούμε, μιάς και η Μόκα είναι κάτι παραπάνω από το αγαπημένο κορίτσι της οικογένειας…
..οι “προσευχές” εισακούστηκαν…
Και τον περασμένο Μάιο γεννήθηκε ένα αρσενικό κουταβάκι, από μια γέννα των 11, το οποίο ανάμεσα στα ανέμελα παιχνίδια του με τα αδελφάκια του και τη μάνα του, ίσως να ένιωσε την αύρα της Μόκας και “έλαβε το μήνυμα”…
…και πριν από μια εβδομάδα, πήρε το αεροπλάνο και ταξίδεψε για να τη συναντήσει…
Είναι ένα σκυλάκι, κατά μια μερίδα κυνοφίλων ημίαιμο, μιάς και δεν είναι αναγνωρισμένο από την FCI… Κατά μια άλλη μερίδα είναι South African Mastiff, ή αλλιώς, Boerboel (το γνωστό σε όλους μας “εδώ μέσα” μπουρμπούλ!)…
Γεννήθηκε στα μέσα Μαΐου 2011, στο Δανέζικο εκτροφείο Anasha Boerboels.
Επίσημο όνομα: Anasha Zeus
Σήμερα, στις 11 εβδομάδες περίπου, είναι 13 κιλά
Για ακρώμιο μη με ρωτήσετε, μιάς και θα περάσει πολύς καιρός για να μας “κάτσει” ακίνητος!!!
Το χρώμα του είναι υπόξανθο (fawn)
Πατέρας: Anasha Robin (2,5 ετών, υπόξανθος, 71 εκατοστά, 72 κιλά – δυσπλασία ισχίων: PenHIP 0,51/0,38, στο καλύτερο 25% της φυλής – δυσπλασία αγκώνων: 0:0 – εντρόπιο/εκτρόπιο: ελεύθερος – καρδιά: ελεύθερος – ειδική βαθμολογία φυλής: 92,5%)
Παρατηρήσεις: Πολύ καλός σκύλος, εξωστρεφής, δεν είναι dog aggressive, χαδιάρης όταν είναι μαζί οι ιδιοκτήτες του (αν και “απαιτεί” το χάδι, δεν το δέχεται απλώς – καταλαβαίνετε τι εννοώ, έτσι? Κάθεται δίπλα σου και σε “τρακάρει” στο μπούτι για να του το δώσεις, σχεδόν σε γκρεμίζει). Όσο για το ταμπεραμέντο, όταν αντιληφθεί κάτι “περίεργο”, πρώτα μπαίνει μπροστά από τον χειριστή του και το αξιολογεί και αν θεωρήσει ότι δεν είναι σοβαρή απειλή παραμένει ήρεμος μεταξύ του χειριστή και της ενδεχόμενης απειλής. Πολύ σημαντικό αυτό για ένα τόσο βαρύ και δυνατό σκύλο…
Μητέρα: Anasha Smilla (3 ετών, ραβδωτή, 65 εκατοστά, 47 κιλά – δυσπλασία ισχίων PenHIP: 0,28/0,40, στο καλύτερο 10% της φυλής – δυσπλασία αγκώνων: 0:0 – εντρόπιο/εκτρόπιο: ελεύθερη – καρδιά: ελεύθερη – πρόπτωση κόλπου: ελεύθερη – ειδική βαθμολογία φυλής: 86,4%)
Στην αρχή, σκεφτήκαμε τον κούταβο να τον ονομάσουμε Δία, σε άμεση μετάφραση του ονόματος που του είχε δοθεί…
Κατόπιν, σε μια “ψηφοφορία”, μεταξύ της οικογένειας και 2 φίλων που ήταν στο σπίτι, αποφασίσαμε ότι ένα τέτοιο σκυλάκι δεν πρέπει να προκαλεί “περίεργους συνειρμούς”… Έτσι, αποκλείστηκαν, εκτός από το Δίας και ονόματα του τύπου: “Αδόλφος” κλπ…
Έπρεπε το όνομά του να παραπέμπει σε καλή αύρα και σε χαμόγελο οπωσδήποτε…
Και, έτσι, το όνομα αυτού δόθηκε παμψηφεί: Casper!
Χαρακτήρας, σε πρώτη ανάγνωση?
Προσπαθήσαμε, εκτός από τις ψυχώσεις μου για καλή κίνηση – κόκαλα – ισχία, να επιλέξουμε σταθερό χαρακτήρα (γερά νεύρα και σχετικά cool)…
Παράδειγμα: Ο εκτροφέας το “ξερίζωσε” από τη μάνα και τα αδελφάκια του στις 2:30 το πρωί, για να το μεταφέρει στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Στο δρόμο έκλαιγε, ζητώντας τα αδελφάκια του, όπως και στο αεροδρόμιο έκλαψε λιγάκι…
Ταξίδεψε επί 3 ώρες στο αεροπλάνο (cargo) και έφθασε στις 2:30 το μεσημέρι στην Αθήνα, με: 38 βαθμούς θερμοκρασία, τεράστια πλήθη ανθρώπων στην παραλαβή αποσκευών και στις αφίξεις, δυνατούς θορύβους…
Βγήκε έξω απ’ το κλουβάκι του (για 5 λεπτά), στην αφετηρία των λεωφορείων να πατάει σε κάτι σχάρες που έβγαζαν ζεστό αέρα προς τα έξω, τα λεωφορεία να κάνουν πολύ θόρυβο, διάφορους να λένε τα γνωστά για το κουτάβι και να του κραυγάζουν γλυκόλογα… Καταστάσεις που δεν είχε ζήσει ποτέ…
Τι έκανε? Σήκωσε ουρά ψηλά και κεφάλι ψηλά και κοίταζε τα πάντα κατάφατσα!
Πρώτες εντυπώσεις από το σπίτι και τη συμβίωση?
Ο μικρούλης πάει αρκετά έως πολύ καλά! Εχει γνωριστεί με μας και με τα παιδιά και δεν μας αφήνει βήμα… Φοβερά ανθρωποκεντρικός!
Με τη Μόκα, έχει γίνει η …ουρά της! Την ακολουθεί, την πειράζει συνεχώς και την προκαλεί για παιχνίδι…
Η Μόκα “τσιμπάει” και κουταβίζει, παίζοντας μαζί του, οπότε μετά από λίγο το χοντραίνουν το παιχνίδι: Ο μικρός αρχίζει τις δαγκωνιές στα πόδια της, στα αυτιά της κλπ., οπότε η Μόκα τον διορθώνει αρκετά δυνατά, με τελική κατάληξη να τον βρίσκουμε …ανάσκελα, με το στόμα της Μόκας γύρω από το λαιμουδάκι του… Εντάξει, ελπίζω ότι η Μόκα δεν θα θελήσει να τον πνίξει (!!!), αλλά έχω αγωνία, όταν τον ρίχνει με δύναμη κάτω, μήπως καταπονούνται πολύ τα οστά, αρθρώσεις, ισχία, τένοντες και σπονδυλική στήλη… Εκεί είναι η στιγμή που τους κόβω και απομονώνω τον ένα από τους δύο τους…
Με το γατάκο μας, γνωρίστηκαν άψογα (γλείψιμο μύτη με μύτη – φοβερά τρυφερές στιγμές) και οι 3-4 επαφές τους εξακολούθησαν να είναι πολύ καλές. Ο γάτος έχει μάθει να κινείται πολύ αργά, ώστε να μη τον κυνηγάει ο μικρός…
Πολύ “φαγανός”!!! Τρώει σαν την ηλεκτρική σκούπα! Αυτό είναι θετικότατο, για εκπαίδευση με μεζεδάκια. Εχει ήδη μάθει το “έλα” (έρχεται σφαίρα!!!) και αρκετά καλά το “κάτσε”…
Και, επίσης, έχει αρχίσει να μαθαίνει και να δέχεται καλά το crate!
Φίλοι μου, γνωρίστε τον μικρούλη Casper!!!
Υ.Γ.1. Περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες θα ακολουθήσουν, εντός των προσεχών ημερών…
Υ.Γ.2. Επίσης, κάποια στιγμή (σύντομα) υπόσχομαι να κάνω μια πληρέστερη παρουσίαση της φυλής…
Φίλοι μου,
Εδώ και 18 μήνες, οι περισσότεροι έχετε μάθει τη Μόκα μου, με έχετε βοηθήσει με συμβουλές και γνώμες και έχετε γίνει κοινωνοί των θεμάτων που με απασχολούν γι’ αυτήν…
Η Μόκα είναι ένα σκυλί (θηλυκό Bullmastiff, για τους πιο καινούργιους στο φόρουμ) που θα το έλεγε κανείς υποδειγματικό! Υγιέστατη, σε καλή φυσική κατάσταση και με ένα διαμαντένιο χαρακτήρα! Ζήσατε μαζί μου τις αγωνίες της μετάβασης από το κουτάβι στο έφηβο σκυλί (και κάποιοι από εσάς βλέπετε τη Μόκα από κοντά και την έχετε αγαπήσει), τα θέματά της, σε σχέση με δυσπλασίες, χαρακτήρα κλπ., αλλά και είδατε τις εκδρομές της και κάποιες βόλτες της… Και διαβάσατε (ή είδατε) για τον χαρακτήρα της, που, εν πολλοίς, ήταν ο διαμαντένιος – ξεροκέφαλος – ήρεμος – γλυκός χαρακτήρας του Bullmastiff που όλοι ξέρουμε…
Στο διάστημα αυτό, ο βασικός προβληματισμός που επικρατούσε ήταν τα θέματα του χαρακτήρα της και, ειδικότερα, του ταμπεραμέντου της… Ένα σκυλί, το οποίο σήμερα έχω μάθει (έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου αρκετά) να μην το αποκαλώ “φοβικό”, αλλά που μπορεί να το αποκαλέσει άνετα κάποιος “ντροπαλό”, “submissive”, “επιφυλακτικό σε κάθε νέα κατάσταση, πρόσωπο, πράγμα”… Με ένα τεράστιο προσόν: Θα μπορούσε άνετα κάποιος να την αποκαλέσει, επίσης, “δασκάλα διπλωματίας σκύλων και σημάτων ηρεμίας”!
Ναι, με μεγάλη περηφάνια (τόσο για λογαριασμό της, όσο και για τη δική μας δουλειά) μπορώ να πω ότι, σήμερα, η Μόκα δεν θα τρομάξει τόσο πολύ και τόσο συχνά, ώστε να τιναχτεί και να ρίξει τη γυναίκα μου στη μέση του δρόμου και να κινδυνεύουν να τις σκοτώσουν τα αυτοκίνητα… Ούτε θα μου βγάλει το χέρι από τον ώμο, όταν νιώσει έκπληξη για κάτι που έχει ξαναδεί και ξανακούσει αρκετές φορές… Αν ο άνθρωπος που την συναντάει δεν ξέρει πάρα πολλά πράγματα για συμπεριφορές σκύλων (ή δεν ξέρει τη Μόκα), θα αποφανθεί ότι ίσως είναι αρχικά επιφυλακτική με τους ξένους…
Και, για να αποδίδουμε “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”, η περηφάνια που νιώθουμε οφείλεται και σε κάποιους συμπαραστάτες, που οι πιο γνωστοί σας μπορεί να είναι ο Θέο Κουτσόπουλος, ο Γιώργος Κωστόπουλος και, σε κάθε περίπτωση, ο Κώστας Γκαλίτσης (aka kos) και ο Γιάννης Βλάχος (aka Handlergr)… Και, πάντα ο καλός μου φίλος Παναγιώτης, κατά κόσμον ptf, με τη σκύλα του τη Θέτιδα, με τους οποίους η Μόκα γύρισε βουνά και λαγκάδια και άνοιξαν τα ματάκια της...
Όμως, φίλοι μου, εδώ και μήνες, τα βράδια κοιταζόμασταν με τη γυναίκα μου και διαπιστώναμε ότι δεν έχουμε κάνει ακόμα το 100% της προσπάθειας… Ότι δεν έχουμε κάνει ακόμα το “κάτι παραπάνω”, που θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο ακόμα… Και “προσευχόμασταν” να το βρούμε, μιάς και η Μόκα είναι κάτι παραπάνω από το αγαπημένο κορίτσι της οικογένειας…
..οι “προσευχές” εισακούστηκαν…
Και τον περασμένο Μάιο γεννήθηκε ένα αρσενικό κουταβάκι, από μια γέννα των 11, το οποίο ανάμεσα στα ανέμελα παιχνίδια του με τα αδελφάκια του και τη μάνα του, ίσως να ένιωσε την αύρα της Μόκας και “έλαβε το μήνυμα”…
…και πριν από μια εβδομάδα, πήρε το αεροπλάνο και ταξίδεψε για να τη συναντήσει…
Είναι ένα σκυλάκι, κατά μια μερίδα κυνοφίλων ημίαιμο, μιάς και δεν είναι αναγνωρισμένο από την FCI… Κατά μια άλλη μερίδα είναι South African Mastiff, ή αλλιώς, Boerboel (το γνωστό σε όλους μας “εδώ μέσα” μπουρμπούλ!)…
Γεννήθηκε στα μέσα Μαΐου 2011, στο Δανέζικο εκτροφείο Anasha Boerboels.
Επίσημο όνομα: Anasha Zeus
Σήμερα, στις 11 εβδομάδες περίπου, είναι 13 κιλά
Για ακρώμιο μη με ρωτήσετε, μιάς και θα περάσει πολύς καιρός για να μας “κάτσει” ακίνητος!!!
Το χρώμα του είναι υπόξανθο (fawn)
Πατέρας: Anasha Robin (2,5 ετών, υπόξανθος, 71 εκατοστά, 72 κιλά – δυσπλασία ισχίων: PenHIP 0,51/0,38, στο καλύτερο 25% της φυλής – δυσπλασία αγκώνων: 0:0 – εντρόπιο/εκτρόπιο: ελεύθερος – καρδιά: ελεύθερος – ειδική βαθμολογία φυλής: 92,5%)
Παρατηρήσεις: Πολύ καλός σκύλος, εξωστρεφής, δεν είναι dog aggressive, χαδιάρης όταν είναι μαζί οι ιδιοκτήτες του (αν και “απαιτεί” το χάδι, δεν το δέχεται απλώς – καταλαβαίνετε τι εννοώ, έτσι? Κάθεται δίπλα σου και σε “τρακάρει” στο μπούτι για να του το δώσεις, σχεδόν σε γκρεμίζει). Όσο για το ταμπεραμέντο, όταν αντιληφθεί κάτι “περίεργο”, πρώτα μπαίνει μπροστά από τον χειριστή του και το αξιολογεί και αν θεωρήσει ότι δεν είναι σοβαρή απειλή παραμένει ήρεμος μεταξύ του χειριστή και της ενδεχόμενης απειλής. Πολύ σημαντικό αυτό για ένα τόσο βαρύ και δυνατό σκύλο…
Μητέρα: Anasha Smilla (3 ετών, ραβδωτή, 65 εκατοστά, 47 κιλά – δυσπλασία ισχίων PenHIP: 0,28/0,40, στο καλύτερο 10% της φυλής – δυσπλασία αγκώνων: 0:0 – εντρόπιο/εκτρόπιο: ελεύθερη – καρδιά: ελεύθερη – πρόπτωση κόλπου: ελεύθερη – ειδική βαθμολογία φυλής: 86,4%)
Στην αρχή, σκεφτήκαμε τον κούταβο να τον ονομάσουμε Δία, σε άμεση μετάφραση του ονόματος που του είχε δοθεί…
Κατόπιν, σε μια “ψηφοφορία”, μεταξύ της οικογένειας και 2 φίλων που ήταν στο σπίτι, αποφασίσαμε ότι ένα τέτοιο σκυλάκι δεν πρέπει να προκαλεί “περίεργους συνειρμούς”… Έτσι, αποκλείστηκαν, εκτός από το Δίας και ονόματα του τύπου: “Αδόλφος” κλπ…
Έπρεπε το όνομά του να παραπέμπει σε καλή αύρα και σε χαμόγελο οπωσδήποτε…
Και, έτσι, το όνομα αυτού δόθηκε παμψηφεί: Casper!
Χαρακτήρας, σε πρώτη ανάγνωση?
Προσπαθήσαμε, εκτός από τις ψυχώσεις μου για καλή κίνηση – κόκαλα – ισχία, να επιλέξουμε σταθερό χαρακτήρα (γερά νεύρα και σχετικά cool)…
Παράδειγμα: Ο εκτροφέας το “ξερίζωσε” από τη μάνα και τα αδελφάκια του στις 2:30 το πρωί, για να το μεταφέρει στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Στο δρόμο έκλαιγε, ζητώντας τα αδελφάκια του, όπως και στο αεροδρόμιο έκλαψε λιγάκι…
Ταξίδεψε επί 3 ώρες στο αεροπλάνο (cargo) και έφθασε στις 2:30 το μεσημέρι στην Αθήνα, με: 38 βαθμούς θερμοκρασία, τεράστια πλήθη ανθρώπων στην παραλαβή αποσκευών και στις αφίξεις, δυνατούς θορύβους…
Βγήκε έξω απ’ το κλουβάκι του (για 5 λεπτά), στην αφετηρία των λεωφορείων να πατάει σε κάτι σχάρες που έβγαζαν ζεστό αέρα προς τα έξω, τα λεωφορεία να κάνουν πολύ θόρυβο, διάφορους να λένε τα γνωστά για το κουτάβι και να του κραυγάζουν γλυκόλογα… Καταστάσεις που δεν είχε ζήσει ποτέ…
Τι έκανε? Σήκωσε ουρά ψηλά και κεφάλι ψηλά και κοίταζε τα πάντα κατάφατσα!
Πρώτες εντυπώσεις από το σπίτι και τη συμβίωση?
Ο μικρούλης πάει αρκετά έως πολύ καλά! Εχει γνωριστεί με μας και με τα παιδιά και δεν μας αφήνει βήμα… Φοβερά ανθρωποκεντρικός!
Με τη Μόκα, έχει γίνει η …ουρά της! Την ακολουθεί, την πειράζει συνεχώς και την προκαλεί για παιχνίδι…
Η Μόκα “τσιμπάει” και κουταβίζει, παίζοντας μαζί του, οπότε μετά από λίγο το χοντραίνουν το παιχνίδι: Ο μικρός αρχίζει τις δαγκωνιές στα πόδια της, στα αυτιά της κλπ., οπότε η Μόκα τον διορθώνει αρκετά δυνατά, με τελική κατάληξη να τον βρίσκουμε …ανάσκελα, με το στόμα της Μόκας γύρω από το λαιμουδάκι του… Εντάξει, ελπίζω ότι η Μόκα δεν θα θελήσει να τον πνίξει (!!!), αλλά έχω αγωνία, όταν τον ρίχνει με δύναμη κάτω, μήπως καταπονούνται πολύ τα οστά, αρθρώσεις, ισχία, τένοντες και σπονδυλική στήλη… Εκεί είναι η στιγμή που τους κόβω και απομονώνω τον ένα από τους δύο τους…
Με το γατάκο μας, γνωρίστηκαν άψογα (γλείψιμο μύτη με μύτη – φοβερά τρυφερές στιγμές) και οι 3-4 επαφές τους εξακολούθησαν να είναι πολύ καλές. Ο γάτος έχει μάθει να κινείται πολύ αργά, ώστε να μη τον κυνηγάει ο μικρός…
Πολύ “φαγανός”!!! Τρώει σαν την ηλεκτρική σκούπα! Αυτό είναι θετικότατο, για εκπαίδευση με μεζεδάκια. Εχει ήδη μάθει το “έλα” (έρχεται σφαίρα!!!) και αρκετά καλά το “κάτσε”…
Και, επίσης, έχει αρχίσει να μαθαίνει και να δέχεται καλά το crate!
Φίλοι μου, γνωρίστε τον μικρούλη Casper!!!
Υ.Γ.1. Περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες θα ακολουθήσουν, εντός των προσεχών ημερών…
Υ.Γ.2. Επίσης, κάποια στιγμή (σύντομα) υπόσχομαι να κάνω μια πληρέστερη παρουσίαση της φυλής…
Last edited:
