Ποια είναι η σχέση του/της συντρόφου σας και των παιδιών σας με τον σκύλο?
Ποιος από τα μέλη της οικογένειας κακομαθαίνει το σκύλο? Ποιος δεν του χαλάει χατίρι και νιώθετε ότι οι κανόνες τότε, πηγαίνουν περίπατο? Τελικά επηρεάζει την εκπαίδευση και κατ’ επέκταση την συμπεριφορά του σκύλου μια τέτοια κατάσταση?
Εμένα το πρόβλημα μου είναι ο άντρας μου, ο οποίος έχει τρελή αδυναμία στο σκυλί, δεν του χαλάει χατίρι και τον κακομαθαίνει.
Αν και παρακολουθήσαμε μαζί όλα τα στάδια της εκπαίδευσης του σκύλου και ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και τι όχι, πολλές φορές βλέπω πως οι κανόνες που έχουμε θέσει πάνε περίπατο…
Θαυμάζω τον Iggy, ο οποίος έχει καταφέρει να εκπαιδεύσει τέλεια το Χρήστο. Συνήθως ένα αθώο και παιχνιδιάρικο βλέμμα αρκεί για να ανέβει πάνω στον καναπέ ή να τσιμπήσει μια λιχουδιά από το τραπέζι μας. Εάν είμαι μπροστά, επικρατεί τάξη και πειθαρχία. Εάν λείπω κάνουν κόμμα και η πειθαρχία παύει να ισχύει!
Ο σκύλος, κατά βάση, προτιμά να παίζει με το άντρα μου, παρά με εμένα. Ο βασικός λόγος είναι ότι το παιχνίδι με εμένα είναι πάντα ελεγχόμενο και μάλλον προβλέψιμο. Για παράδειγμα ποτέ δεν του επιτρέπω να μου πάρει το σκοινάκι ή την μπάλα την ώρα του παιχνιδιού. Πάντα προσπαθώ να ελέγχω το παιχνίδι κάτι που δεν ισχύει όταν παίζει μαζί με τον Χρήστο, που η κατάσταση είναι χύμα. Οι ώρες που περνάει με τον άντρας μου είναι οι happy hours της ημέρας! Μερικές φορές θυμώνω και άλλες χαίρομαι όταν τους βλέπω να έχουν αυτή τη μοναδική σχέση!
Για παράδειγμα, το παιχνίδι με το Χρήστο καταλήγει πάντα κάπως έτσι:
1. Χαλαρά ο σκύλος διεκδικεί την μπάλα 2. Η διεκδίκηση γίνεται εντονότερη...
3. Voila! Ο σκύλος καταφέρνει να του βουτήξει την μπάλα μέσα από τα χέρια…. :evil:
Τελικά η διαφορετική σχέση που έχουν με το σκυλί τα μέλη της οικογένειας, μπορεί να του προκαλέσει σύγχυση και κατ’ επέκταση προβλήματα συμπεριφοράς?
Ποιος από τα μέλη της οικογένειας κακομαθαίνει το σκύλο? Ποιος δεν του χαλάει χατίρι και νιώθετε ότι οι κανόνες τότε, πηγαίνουν περίπατο? Τελικά επηρεάζει την εκπαίδευση και κατ’ επέκταση την συμπεριφορά του σκύλου μια τέτοια κατάσταση?
Εμένα το πρόβλημα μου είναι ο άντρας μου, ο οποίος έχει τρελή αδυναμία στο σκυλί, δεν του χαλάει χατίρι και τον κακομαθαίνει.
Αν και παρακολουθήσαμε μαζί όλα τα στάδια της εκπαίδευσης του σκύλου και ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και τι όχι, πολλές φορές βλέπω πως οι κανόνες που έχουμε θέσει πάνε περίπατο…
Θαυμάζω τον Iggy, ο οποίος έχει καταφέρει να εκπαιδεύσει τέλεια το Χρήστο. Συνήθως ένα αθώο και παιχνιδιάρικο βλέμμα αρκεί για να ανέβει πάνω στον καναπέ ή να τσιμπήσει μια λιχουδιά από το τραπέζι μας. Εάν είμαι μπροστά, επικρατεί τάξη και πειθαρχία. Εάν λείπω κάνουν κόμμα και η πειθαρχία παύει να ισχύει!
Ο σκύλος, κατά βάση, προτιμά να παίζει με το άντρα μου, παρά με εμένα. Ο βασικός λόγος είναι ότι το παιχνίδι με εμένα είναι πάντα ελεγχόμενο και μάλλον προβλέψιμο. Για παράδειγμα ποτέ δεν του επιτρέπω να μου πάρει το σκοινάκι ή την μπάλα την ώρα του παιχνιδιού. Πάντα προσπαθώ να ελέγχω το παιχνίδι κάτι που δεν ισχύει όταν παίζει μαζί με τον Χρήστο, που η κατάσταση είναι χύμα. Οι ώρες που περνάει με τον άντρας μου είναι οι happy hours της ημέρας! Μερικές φορές θυμώνω και άλλες χαίρομαι όταν τους βλέπω να έχουν αυτή τη μοναδική σχέση!
Για παράδειγμα, το παιχνίδι με το Χρήστο καταλήγει πάντα κάπως έτσι:
1. Χαλαρά ο σκύλος διεκδικεί την μπάλα 2. Η διεκδίκηση γίνεται εντονότερη...
3. Voila! Ο σκύλος καταφέρνει να του βουτήξει την μπάλα μέσα από τα χέρια…. :evil:
Τελικά η διαφορετική σχέση που έχουν με το σκυλί τα μέλη της οικογένειας, μπορεί να του προκαλέσει σύγχυση και κατ’ επέκταση προβλήματα συμπεριφοράς?