Το ξέρω Αργυρώ ότι είναι έτσι...και προσπαθώ...
(όχι τίποτα άλλο, αλλά γενικά ΔΕΝ είμαι αγχώδες άτομο...Τι μ'έχει πιάσει ξαφνικά δεν μπορώ να καταλάβω...Λες που μπήκε ο Ερμής ανάδρομος στο ζώδιο μου??? Τι να πω...
)Άρης και Ρούνη
- Thread starter agathe
- Ημερομηνία δημιουργίας
(όχι τίποτα άλλο, αλλά γενικά ΔΕΝ είμαι αγχώδες άτομο...Τι μ'έχει πιάσει ξαφνικά δεν μπορώ να καταλάβω...Λες που μπήκε ο Ερμής ανάδρομος στο ζώδιο μου??? Τι να πω...
)
Αμαν αυτή η πρώτη φορά του γιού, να αγχώνει όλες τις μανάδες! Sit back and relax κι έσω κι έτοιμη ρε παιδί μου, μπαααας και, αλλά από τη στιγμή που η άλλη είναι οκ, τι φρικάρεις? Άντε να της κόψει κανένα κομματάκι, να, τόσο δα! Να μάθει κι αυτή!!!
Αστειεύομαι (από ένα σημείο και μετά). Πίστεψέ με, από αυτά που έχω δει, αν ο απέναντι δεν εχει φοβία, ο σκύλος δεν πρόκειται να τσιτώσει εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος και καλά θα κάνει σε αυτήν την περίπτωση. Εμπιστεύσου τον κι άσε τον να...απολαυσει την πρώτη του φορά! *lingua*
Αστειεύομαι (από ένα σημείο και μετά). Πίστεψέ με, από αυτά που έχω δει, αν ο απέναντι δεν εχει φοβία, ο σκύλος δεν πρόκειται να τσιτώσει εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος και καλά θα κάνει σε αυτήν την περίπτωση. Εμπιστεύσου τον κι άσε τον να...απολαυσει την πρώτη του φορά! *lingua*
φφφφφφφφφφ.........
Τον αδικώ...και στενοχωριέμαι..., αλήθεια ρε γμτ...
Και δεν ξέρω τελικά που σταματάει το άγχος και ξεκινάει η στενοχώρια μου...
(υπερβολική θα με πείτε, το ξέρω..., αλλά αυτή τη στιγμή έτσι αισθάνομαι!)
Πρέπει να του δείξω εμπιστοσύνη!!!! Είναι καλός ο άτιμος...
(κι εγώ να κάνω γιόγκα ή να πάρω κανα ηρεμιστικό, μπας και...)
Θα σου πω μια ιστορία για να χαλαρώσεις. Πολλά χρόνια πριν η αδελφή της κολλητής μου είχε έναν σκύλο που τον έλεγαν λυκόσκυλο (ούτε κατά διάνοια γ.π.) και αυτή και ο φίλος της το είχαν τρελάνει το σκυλί με ηλίθιες εκπαιδεύσεις και αγρίεμα, ίσως να το είχε και λίγο δεν ξέρω, πάντως είχαν δημιουργήσει έναν επικίνδυνο σκύλο.
'Οταν ήμουν για καφέ σπίτι της απλά κλεινόμασταν στο δωμάτιο της, δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ο σκύλος μαζί μας, είχε δαγκώσει πολλούς.
Μια μέρα λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο και αφηρημένη η φίλη μου πάει να μιλήσει αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή. Και μπαίνει μέσα ο Γούλφ και με βλέπει..και παγώνω..πάγωσα τόσο που αντέδρασα σωστά, κατά λάθος νομίζω. Τον αγνόησα εντελώς, δεν κουνήθηκα, με πλησίασε με μύρισε βιαστικά έκανε ένα γύρο στο δωμάτιο και έφυγε.
Αφού δεν με δάγκωσε ο Γούλφ που ο σκύλος ήταν κατεστραμμένος και το λέω με θλίψη, ο Ρας δεν υπάρχει περίπτωση χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λόγο να barfarei την φίλη σου!!!
'Οταν ήμουν για καφέ σπίτι της απλά κλεινόμασταν στο δωμάτιο της, δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ο σκύλος μαζί μας, είχε δαγκώσει πολλούς.
Μια μέρα λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο και αφηρημένη η φίλη μου πάει να μιλήσει αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή. Και μπαίνει μέσα ο Γούλφ και με βλέπει..και παγώνω..πάγωσα τόσο που αντέδρασα σωστά, κατά λάθος νομίζω. Τον αγνόησα εντελώς, δεν κουνήθηκα, με πλησίασε με μύρισε βιαστικά έκανε ένα γύρο στο δωμάτιο και έφυγε.
Αφού δεν με δάγκωσε ο Γούλφ που ο σκύλος ήταν κατεστραμμένος και το λέω με θλίψη, ο Ρας δεν υπάρχει περίπτωση χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λόγο να barfarei την φίλη σου!!!
Ο Ρας... Πάτρα. Ο Άρης Σπέτσες. Εγώ δεν αγχόνομαι να κυκλοφορήσει κόσμος μέσα στο σπίτι. Το απ'έξω ίσως να με αγχώσει κάποιες φορές. Τσκ τσκ μπερδεύεσαι! *lingua* *lingua*
Μυρτώ, τη θυμάμαι την ιστορία αυτή και καλά κάνεις και την αναφέρεις.
Απλώς κι αυτός είναι άμαθος σε χάδια ξένων. Δε φταίει αυτός, σαφέστατα.
Για να καταλάβεις, εδώ και πάααααρα πολύ καιρό (2 χρόνια σχεδόν), κάθε πρωί, καθώς επιστρέφουμε από τη βόλτα μας, καθόμαστε σε ένα πεζούλι και ...βλέπουμε τον κόσμο να περνάει...(πεζούς, ποδηλάτες, ανθρώπους που τρέχουν, παιδάκια, αμαξάκια, μηχανάκια...κλπ κλπ).
Ξέρω ότι αυτό έπρεπε να το είχα κάνει όταν ήταν κουτάβι ακόμα, αλλά δεν είχα ιδέα περί κοινωνικοποίησης και τα τοιαύτα. Όταν τα έμαθα, ξεκίνησα...
Αλλά και πάλι, όπως είπα και πριν..., είναι πρώτη φορά που γίνεται όλο αυτό...
Από την άλλη..., η αρχή είναι το ήμισυ του παντός...
Οπότε..., εθελοντέεεεεεες μου!!!!!
(α, όσο για το μπέρδεμα με τον Ρας...Κοίτα..., αρκετά αγχώνομαι με τον δικό μου..., αν είναι να βάλω στο κεφάλι μου και τον Ρας..., με διάτρηση στομάχου με βλέπω...)
Απλώς κι αυτός είναι άμαθος σε χάδια ξένων. Δε φταίει αυτός, σαφέστατα.
Για να καταλάβεις, εδώ και πάααααρα πολύ καιρό (2 χρόνια σχεδόν), κάθε πρωί, καθώς επιστρέφουμε από τη βόλτα μας, καθόμαστε σε ένα πεζούλι και ...βλέπουμε τον κόσμο να περνάει...(πεζούς, ποδηλάτες, ανθρώπους που τρέχουν, παιδάκια, αμαξάκια, μηχανάκια...κλπ κλπ).
Ξέρω ότι αυτό έπρεπε να το είχα κάνει όταν ήταν κουτάβι ακόμα, αλλά δεν είχα ιδέα περί κοινωνικοποίησης και τα τοιαύτα. Όταν τα έμαθα, ξεκίνησα...
Αλλά και πάλι, όπως είπα και πριν..., είναι πρώτη φορά που γίνεται όλο αυτό...
Από την άλλη..., η αρχή είναι το ήμισυ του παντός...
Οπότε..., εθελοντέεεεεεες μου!!!!!
(α, όσο για το μπέρδεμα με τον Ρας...Κοίτα..., αρκετά αγχώνομαι με τον δικό μου..., αν είναι να βάλω στο κεφάλι μου και τον Ρας..., με διάτρηση στομάχου με βλέπω...
)
Αν εχω καταλαβει σωστα ο Αρης κυκλοφορει αναμεσα σας,την μυριζει τον ψιλοχαιδευει κλπ.
Αν το σκυλι δεν ενιωθε ανετα θα καθοταν μακρια και θα παρατηρουσε θα την ζυγιζε!
Ειναι αλλο στο σπιτι και αλλο στο δρομο,φιλοξενεις μια φιλη και ο σκυλος το εχει καταλαβει.
Εχουν καποιες ιδιαιτεροτητες σαν σκυλια,μπορει να δειχνουν απομακρα,να μην θελουν πολλα χαδια.αλλα ξερουν να σεβονται τους ανθρωπους που εσυ επιθυμεις να εχεις στο σπιτι σου.
Αν το σκυλι δεν ενιωθε ανετα θα καθοταν μακρια και θα παρατηρουσε θα την ζυγιζε!
Ειναι αλλο στο σπιτι και αλλο στο δρομο,φιλοξενεις μια φιλη και ο σκυλος το εχει καταλαβει.
Εχουν καποιες ιδιαιτεροτητες σαν σκυλια,μπορει να δειχνουν απομακρα,να μην θελουν πολλα χαδια.αλλα ξερουν να σεβονται τους ανθρωπους που εσυ επιθυμεις να εχεις στο σπιτι σου.
Ναι, έτσι είναι...
Οι πόρτες του σπιτιού είναι ανοιχτές και όλοι μας πάμε όπου θέλουμε γενικά.
[Βέβαια, παρατηρώ ότι κάποιες στιγμές, που μάλλον βαριέται τα πολλά πολλά ή απλώς ζεσταίνεται, πάει και ξαπλώνει στην είσοδο του διαδρόμου (εκεί κάνει ρεύμα), απ'όπου έχει πλήρη εικόνα όλου του σπιτιού και της βεράντας...Αυτό το κάνει βέβαια συνέχεια και όχι αυτές τις μέρες μόνο...]
----------------
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους, για όσα γράψατε...
Έφυγε η φίλη μου (σε ένα...τεμάχιο, όπως ακριβώς ήρθε...), οπότε ας γράψω τις εντυπώσεις μου και τι λάθη έκανα!
Την πρώτη μέρα, όπως ήδη ανέφερα, ήμουν τσίτα γκάζια...Πήγαινε από εδώ η φίλη μου, από πίσω της εγώ..., πήγαινε από εκεί..., μια από τα ίδια...(ο Άρης στο μεταξύ, μια χαρά...)
Αφού το συζητήσαμε, την επόμενη μέρα ήμουν πολύ καλύτερα...Πιο χαλαρή και στην τελική σκεφτόμουν και καμιά στραβή να γίνει..., μου υποσχέθηκε ότι δε θα μου κάνει...μήνυση...
Για να μην τα πολυλογώ.
Ο σκύλος μου είναι άξιος εμπιστοσύνης, απέναντι σε ανθρώπους που θα θέλουν να τους πλησιάσει και να τους μυρίσει. Και μετά να τον πλησιάσουν και να τον χαϊδέψουν κι αυτοί!
ΑΡΚΕΙ να είμαι εγώ χαλαρή, να μην τσιτώνω με το παραμικρό, να μην αγχώνομαι, να μην φοβάμαι!
Η παρουσία φίλης μέσα στο σπίτι μ'έκανε να καταλάβω αρκετά πράγματα για το σκύλο μου, αλλά και για μένα.
Και πάνω απ'όλα να του δείξω εμπιστοσύνη (καλά..., μη φανταστείτε ότι τώρα θα στέκομαι στο δρόμο και θα καλώ κόσμο να τους μυρίζει...Μην τρελαθούμε κι όλας...χαχαχα....)
Το βασικότερο ήταν ότι δεν άλλαξε κάτι στη ρουτίνα τους και στα ωράρια βόλτας, φαγητού κλπ. Απλώς κυκλοφορούσε μια φίλη ανάμεσα μας. Το μόνο βέβαια που της είχα ζητήσει είναι να μην φέρνει το κεφάλι της πολύ κοντά στο δικό του. Μπορεί να έκανα και λάθος, δεν ξέρω...
Κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν αραχτός στην είσοδο του διαδρόμου, στη δροσιά. Το απόγευμα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας στη βεράντα ή ξάπλωνε χωρίς να ασχολείται μαζί μας (εκτός κι αν κρατούσαμε κάτι φαγώσιμο, οπότε και ήλπιζε σε ...κάτι...χιχιχι). Αλλά γενικά, και κάποια απότομη κίνηση να έκανε εκείνη, ο Άρης σημασία δεν έδινε.
Θενκς κριτικόπουλο γιατί δεν σου μετέδωσα το άγχος και τη φοβία μου και μ'έκανες να δω αλλιώς την όλη κατάσταση!!!!
(για τη Ρούνη δεν γράφω κάτι, γιατί όπως καταλαβαίνετε...δεν τίθεται θέμα!!!)
), οπότε ας γράψω τις εντυπώσεις μου και τι λάθη έκανα!Την πρώτη μέρα, όπως ήδη ανέφερα, ήμουν τσίτα γκάζια...Πήγαινε από εδώ η φίλη μου, από πίσω της εγώ..., πήγαινε από εκεί..., μια από τα ίδια...(ο Άρης στο μεταξύ, μια χαρά...)
Αφού το συζητήσαμε, την επόμενη μέρα ήμουν πολύ καλύτερα...Πιο χαλαρή και στην τελική σκεφτόμουν και καμιά στραβή να γίνει..., μου υποσχέθηκε ότι δε θα μου κάνει...μήνυση...
Για να μην τα πολυλογώ.
Ο σκύλος μου είναι άξιος εμπιστοσύνης, απέναντι σε ανθρώπους που θα θέλουν να τους πλησιάσει και να τους μυρίσει. Και μετά να τον πλησιάσουν και να τον χαϊδέψουν κι αυτοί!
ΑΡΚΕΙ να είμαι εγώ χαλαρή, να μην τσιτώνω με το παραμικρό, να μην αγχώνομαι, να μην φοβάμαι!
Η παρουσία φίλης μέσα στο σπίτι μ'έκανε να καταλάβω αρκετά πράγματα για το σκύλο μου, αλλά και για μένα.
Και πάνω απ'όλα να του δείξω εμπιστοσύνη (καλά..., μη φανταστείτε ότι τώρα θα στέκομαι στο δρόμο και θα καλώ κόσμο να τους μυρίζει...Μην τρελαθούμε κι όλας...χαχαχα....)
Το βασικότερο ήταν ότι δεν άλλαξε κάτι στη ρουτίνα τους και στα ωράρια βόλτας, φαγητού κλπ. Απλώς κυκλοφορούσε μια φίλη ανάμεσα μας. Το μόνο βέβαια που της είχα ζητήσει είναι να μην φέρνει το κεφάλι της πολύ κοντά στο δικό του. Μπορεί να έκανα και λάθος, δεν ξέρω...
Κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν αραχτός στην είσοδο του διαδρόμου, στη δροσιά. Το απόγευμα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας στη βεράντα ή ξάπλωνε χωρίς να ασχολείται μαζί μας (εκτός κι αν κρατούσαμε κάτι φαγώσιμο, οπότε και ήλπιζε σε ...κάτι...χιχιχι). Αλλά γενικά, και κάποια απότομη κίνηση να έκανε εκείνη, ο Άρης σημασία δεν έδινε.
Θενκς κριτικόπουλο γιατί δεν σου μετέδωσα το άγχος και τη φοβία μου και μ'έκανες να δω αλλιώς την όλη κατάσταση!!!!
(για τη Ρούνη δεν γράφω κάτι, γιατί όπως καταλαβαίνετε...δεν τίθεται θέμα!!!
)
Ε..., κοίτα.., τον ταχυδρόμο, τον ντελιβερά (της πίτσας, γιατί αυτόν που φέρνει σουβλάκια τον συμπαθεί..., θες η μυρωδιά..., τι να πω...), την ιδιοκτήτρια όταν φέρνει τους λογαριασμούς..., ε..., αυτούς σε γενικές γραμμές...
Όχι ρε Βίκυ..., εννοείται πως όχι...
Όμως...
Το σπίτι, που είναι ένα τικ λιγότερο από το Μπάκινχαμ Πάλας :cuniaoo:, έχει τρεις βεράντες. Τα σκυλιά, όταν είναι έξω, είναι συνήθως στη μεγάλη (να παίξουν με άνεση κλπ), που δεν έχει επαφή με την είσοδο του σπιτιού. Κατ'επέκταση και με αυτούς που μπαινοβγαίνουν (καλά.., μη φανταστείς κανα λαό, έτσι??). Όταν έρχεται κάποιος, κατ'αρχάς γαβγίζουν, μόλις ακούσουν το πορτάκι να ανοίγει (διαφορετικά αν είναι φίλος, γνωστός ή άγνωστος, και πιο πολύ η Ρούνη. Αν είναι άγνωστος, ακολουθεί και ο Άρης) και μετά ο φίλος ή ο γνωστός θα πάει απ'το πλάι να τα χαϊδέψει. Ο άγνωστος μπορεί να φύγει τρέχοντας...Βλέπεις δεν ξέρει από που ακούγεται αυτός ο χαμός...
Όταν πάλι είναι μέσα στο σπίτι, ο άγνωστος θ'ακούσει το χαμό εκ των έσω..., οπότε το αποτέλεσμα είναι πάλι το ίδιο...Εκτός κι αν η κύρια πόρτα είναι ανοιχτή, που σημαίνει ότι μπορούν να βγουν στην μπροστινή βεράντα..., οπότε...χμμ....ε...ναι....Δεν πατάει άνθρωπος στο σπίτι...
Παρόλα αυτά, φέτος το χειμώνα, ένας φίλος πήγε να μπει μέσα στο σπίτι (δεν τον περιμέναμε) και ο Άρης που κοιμόταν μπροστά στο τζάκι, σηκώθηκε στα δυο πόδια πέφτοντας πάνω στην πόρτα, πριν προλάβει ο άλλος να την ανοίξει (δεν κλειδώνω κι εγώ....). Δεν θυμάμαι αν γάβγισε απλώς ή αν έβγαλε εκείνο το υπόκωφο γουουουουφ - ένα και καλό! Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έμπαινε μέσα, από μόνος του...(εδώ συνηθίζουμε να έχουμε τις πόρτες ξεκλείδωτες γενικά...). Το πιο πιθανό τίποτα, γιατί τον έχει γνωρίσει ως κουτάβι, αλλά και πάλι..., δεν μπορώ να ξέρω, ούτε ρισκάρισα να μάθω!!!
Από την άλλη, σε γενικές γραμμές..., δεν έχω και τον τεράααααστιο κύκλο, να δέχομαι συνέχεια κόσμο. Αν εξαιρέσεις 3-4 άτομα που τα θεωρεί και ο ίδιος οικογένεια και μπαινοβγαίνουν άνετα στο σπίτι, δεν έχω πάρε δώσε με τους Σπετσιώτες...
(όχι ότι είμαι ακοινώνητη, απλώς δεν μου πολυκάνουν ως άνθρωποι!!!)
(δεν ξέρω αν σε κάλυψα..., μόνο κάτοψη του σπιτιού δεν έβαλα...χαχαχα...
)
Last edited:
Επιτέλους κι εγώ κοντά σε υπολογιστή (βέβαια δεν ξέρω για πόσο, μιας και ξεκινάει η άδεια του συντρόφου) και να πω κι εγώ τα...δικά μου!
Κατ'αρχάς ευχαριστώ πάααάααρα πολύ για την φιλοξενία! Πέρασα πολύ καλά, γέμισα μπαταρίες και ξέφυγα και αρκετά!
Πάμε τώρα και στο θέμα του...τσοπάνη! Όπως σου είπα και κατ'ιδίαν, όσο λιγότερη αδρεναλίνη ρέει, τόσο πιο χαλαρός είναι ο Άρης. Κι ένιωσα άνετα αμέσως μετά τα πρώτα αναγνωριστικά γαβγίσματα. Ακόμα και τελείως χαλαρή να ήσουν, από την πρώτη στιγμή, δεν θα έσκυβα να αρχίσω τις αγκαλιές με τη μία. Θα... άφηνα κανένα πεντάλεπτο πριν να αρχίσω τις γλύκες ή...την παιχνιδιάρικη σώμα με σώμα πάλη, ε'όσον μου το επέτρεπε. Αν δεν μου το επέτρεπε, από μακρυά κι αγαπημένοι.
Ο κάθε σκύλος, είτε είναι Ρούνη, είτε είναι Άρης, θέλει σεβασμό. Όχι φόβο, σεβασμό. Πιστεύω ότι ο Άρης αναγνώρισε το ότι τον σέβομαι οπότε μου επέτρεψε και τις έντονες κινήσεις και την σχετικά μεγάλη ένταση στη φωνή μου (ε, τι να κάνω, φωνή καμπάνα είν'αυτή!) Όπως σου έγραψα και τις προάλλες, να τον εμπιστεύεσαι, αν αγριέψει θα'χει καλό λόγο (ή ο απέναντι θα τον φοβάται). Αν μου αγρίευε θα είχε καλό λόγο λοιπόν.
Δεν είναι από τα σκυλιά που θα έκανα έντονα χάδια ή θα πάλευα μαζί του, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσα άνετα να χαμηλώσω στο επίπεδό του (το κεφάλι μου εννοώ) ακόμα και να τολμούσα το...restrain, χωρίς να έχουμε οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση! Άλλωστε δεν είχε καμία μανία κι αγριάδα για να φοβηθώ, είχα όμως στα υπ'όψιν μου ότι αν έκανα...βλακεία ίσως να με διόρθωνε. Αλλά ήταν (ή μου φάνηκε) πολύ προβλέψιμος και ισορροπημένος!
Η Ρούνη τώρα.... Τι θησαυρός! Αγαπάω Ρούνη! Και μου αναπλήρωσε πλήρως το κενό που μου "άφηνε" ο Άρης στον τομέα αγκαλίτσες και φιλάκια!
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για φαγητό, μπανάκια, βολτίτσες και ξενάγηση! Α! και σε ευχαριστώ που ανέλαβες και χρέη φωτογράφου! Σας είπα όταν ήμουν εκεί, το λέω και δημοσίως: το σπίτι μας σας περιμένει όποτε, όποτε θέλετε! Δεν έχει τις ανέσεις του Μπακινγκχαμ Πάλας, βέβαια, αλλά κάπως θα τα βολέψουμε, χε χε χε!
Κατ'αρχάς ευχαριστώ πάααάααρα πολύ για την φιλοξενία! Πέρασα πολύ καλά, γέμισα μπαταρίες και ξέφυγα και αρκετά!
Πάμε τώρα και στο θέμα του...τσοπάνη! Όπως σου είπα και κατ'ιδίαν, όσο λιγότερη αδρεναλίνη ρέει, τόσο πιο χαλαρός είναι ο Άρης. Κι ένιωσα άνετα αμέσως μετά τα πρώτα αναγνωριστικά γαβγίσματα. Ακόμα και τελείως χαλαρή να ήσουν, από την πρώτη στιγμή, δεν θα έσκυβα να αρχίσω τις αγκαλιές με τη μία. Θα... άφηνα κανένα πεντάλεπτο πριν να αρχίσω τις γλύκες ή...την παιχνιδιάρικη σώμα με σώμα πάλη, ε'όσον μου το επέτρεπε. Αν δεν μου το επέτρεπε, από μακρυά κι αγαπημένοι.
Ο κάθε σκύλος, είτε είναι Ρούνη, είτε είναι Άρης, θέλει σεβασμό. Όχι φόβο, σεβασμό. Πιστεύω ότι ο Άρης αναγνώρισε το ότι τον σέβομαι οπότε μου επέτρεψε και τις έντονες κινήσεις και την σχετικά μεγάλη ένταση στη φωνή μου (ε, τι να κάνω, φωνή καμπάνα είν'αυτή!) Όπως σου έγραψα και τις προάλλες, να τον εμπιστεύεσαι, αν αγριέψει θα'χει καλό λόγο (ή ο απέναντι θα τον φοβάται). Αν μου αγρίευε θα είχε καλό λόγο λοιπόν.
Δεν είναι από τα σκυλιά που θα έκανα έντονα χάδια ή θα πάλευα μαζί του, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσα άνετα να χαμηλώσω στο επίπεδό του (το κεφάλι μου εννοώ) ακόμα και να τολμούσα το...restrain, χωρίς να έχουμε οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση! Άλλωστε δεν είχε καμία μανία κι αγριάδα για να φοβηθώ, είχα όμως στα υπ'όψιν μου ότι αν έκανα...βλακεία ίσως να με διόρθωνε. Αλλά ήταν (ή μου φάνηκε) πολύ προβλέψιμος και ισορροπημένος!
Η Ρούνη τώρα.... Τι θησαυρός! Αγαπάω Ρούνη! Και μου αναπλήρωσε πλήρως το κενό που μου "άφηνε" ο Άρης στον τομέα αγκαλίτσες και φιλάκια!
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για φαγητό, μπανάκια, βολτίτσες και ξενάγηση! Α! και σε ευχαριστώ που ανέλαβες και χρέη φωτογράφου! Σας είπα όταν ήμουν εκεί, το λέω και δημοσίως: το σπίτι μας σας περιμένει όποτε, όποτε θέλετε! Δεν έχει τις ανέσεις του Μπακινγκχαμ Πάλας, βέβαια, αλλά κάπως θα τα βολέψουμε, χε χε χε!
Θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό το άγχος του υπεύθυνου ιδιοκτήτη ενός τσοπάνη απέναντι σε νεοεισερχόμενο. Για μένα ο καλύτερος τρόπος υποδοχής είναι με λυτό το σκύλο και είσοδο του επισκέπτη μαζί μου. Για το λόγο αυτό η αυλόπορτα πχ στο χωριό είναι πάντα κλειδωμένη ώστε να μη μπορεί ποτέ να μπει κάποιος ασυνόδευτος. Και πάντα επαναλαμβάνω τις απαραίτητες οδηγίες, όσο κουραστικός κι αν γίνομαι: προσποιηθείτε πως δεν υπάρχει σκύλος.
Καλέ πήγαμε και βόλτα πριν μπώ στο χώρο του, μια μπροστά εγώ, μια πίσω και λίγο πριν μπουμε μέσα, στο πλάι με ενδιάμεσο την οικοδέσποινα. Τι? Έτσι? Χύμα στο κύμα? (Αν και... είχα και τσοπάνα στα γόνατα αργότερα, και τ'ανάσκελο μπροστά μου και με σκλάβωσε)
Τελικά, μπορώ να πώ ότι μετά από close contact με 3 τσοπάνια (και ακόμα μία not so close)... Αααχ, αδυναμία!
Τελικά, μπορώ να πώ ότι μετά από close contact με 3 τσοπάνια (και ακόμα μία not so close)... Αααχ, αδυναμία!
