Όπως ήταν αναμενόμενο για έναν άνθρωπο που το έχει ψάξει τόσο πριν την απόκτησει του σκύλου αλλά και για μια τόσο χαρισματική φυλή
η demi κάλυψε το θέμα.
Θα προσθέσω μόνο κάποια παραδείγματα από την καθημερινότητα μας.
Η Λάρα που έχει απίστευτη ενέργεια, που τρέχει σαν τρελή, που πρόσφατα σε εκδρομή και ενώ περπατούσαμε πάνω από τρίωρο σταματήσαμε για διάλειμμα ερχόταν και παραπονιόταν που δεν συνεχίζουμε είναι ο ίδιος σκύλος που την έχω στο γραφείο και δε βγάζει “κιχ”. Είναι σκύλος “παντός καιρού” και θα σε συνοδεύσει οπουδήποτε.
Παρότι πεισματάρα για να περάσει το δικό της, σε σημείο που μπορεί να σου σπάει τα νεύρα, με ένα δυνατό και κοφτό “επ” θα καταλάβει ότι δεν την παίρνει και θα σταματήσει -αυτό είναι πολύ χρήσιμο και στη βόλτα.
Αν αφεθείς και δεν της δείξεις ποιος είναι το αφεντικό είναι όντως δυνάστης...
Ένα σημαντικό τους “μειονέκτημα” είναι η έλλειψη συντροφικότητας με την έννοια όμως (μόνο) “αγαπησιάρικης”, ”γούτσου γούτσου” διάθεσης.
Όταν έμαθα το θάνατο κάποιου αγαπημένου ανθρώπου και καταλαβαίνεις ότι δεν ήμουν στην καλύτερη φάση... η Λάρα... αδιαφόρησε πλήρως και έμεινε απαθής στο μαξιλάρι της...
Σε άλλη στιγμή όμως, πρέπει να ήταν περίοδος γιορτών/διακοπών, που ήμουν στο σπίτι των γονιών μου και δεν ήμουν καλά από πλευράς υγείας ήταν αυτή που δεν έμενε στο σαλόνι παρότι την ίδια στιγμή ο μπαμπάς μου, που την κακομαθαίνει, έτρωγε πρωινό (και πάντα η κυρία μου περιμένει τα “τυχερά” της) αλλά στεκόταν έξω από το δωμάτιο μου κάνοντας αυτά τα “χμ χμμ χμμμ” κάτι που κινητοποίησε τους γονείς μου να έρθουν για να δουν αν είμαι καλά.
Ίσως το ότι δεν είναι ο σκύλος που θα έρθει μόλις σε δει και θα γυρίσει την κοιλιά του για να πάρει χαδάκια, σε συνδυασμό με το μικρό του μέγεθος που “παραπλανά” για τις ανάγκες του (εκτόνωσης και υπακοής) να κάνει κάποιους ιδιοκτήτες να τα αμελούν και κάποια να συμπεριφέρονται νευρικά.
Τώρα κάποιος μπορεί να θεωρεί αρνητικό ότι γαβγίζουν πολύ.
Προσωπικά το θεωρώ ανεπιφύλακτα θετικό σε ότι αφορά το ότι δε περνά κουνούπι έξω από το σπίτι χωρίς να ειδοποιήσει.
Δε γαβγίζουν χωρίς λόγο αλλά η αλήθεια είναι ότι γαβγίζουν για πολλούς λόγους. Έτσι όταν το κάνει για να δείξει τη χαρά της, ίσως είναι λίγο κουραστικό αλλά το τέλειο, καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει.
Για την ομορφιά θα σου πω ότι όταν έψαχνα σκύλο είχα καταλήξει ότι αυτοί που μας άρεσαν είχαν τα εξής χαρακτηριστικά: μουσούδα (δηλαδή όχι βραχυκέφαλες φυλές), “κανονικά” αυτιά (όχι μεγάλα όπως πχ των κυνηγόσκυλων) και σίγουρα μέτριο ή μακρύ τρίχωμα (που δίνει την αίσθηση αρχοντιάς στο σκύλο).
Η εξωτερική εμφάνιση όμως συνηθίζεται. Τώρα πια βλέπω λευκά σπιτς και σκέφτομαι “εντάξει μωρέ, καλούτσικο είναι αλλά δεν είναι σαν τη Λαουράρα μου”.
Ghost ελπίζω να σε πείσαμε και... με το καλό να ξεκινήσεις να ψάχνεις το τρίτο (σκυλο)μέλος στην αγέλη σας! :wink:
