Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να δείξει ένας σκύλος τόσο άσχημη συμπεριφόρά ενώ έχει μεγαλώσει υπο τις καλύτερες συνθήκες. Πρόβλημα στο θυροειδή είναι το πιο σύνηθες, καρκίνος στον εγκέφαλο ακόμη και δηλητηρίαση (από τοξίνη που πείραξε τον εγκέφαλο). Chloe, πόσες φορές πρέπει να σου πω πως δεν πρόκειτε να το δεις ποτέ γιατί είναι πολύ σπάνιο.... και καρκίνο στον εγκέφαλο να πάθει η σκυλίτσα σου (θεός φυλάξει) πάλι σπάνιο είναι να την κάνει τόσο επιθετική.
Θέλετε να μάθετε για τον δικό μου; Το Άγγελό μου;
Ο δικός μου δεν ήταν 'ακριβώς' επιθετικός από το πουθενά (χωρίς απολύτος κανένα λόγο). Υπάρχει και αυτό - λέγεται "Rage Syndrome" αλλά αυτό επιστημονικά μοιάζει πολύ με την επιληψία (που ΕΠΙΣΗΣ είναι κληρονομική).
Ο δικός μου είχε κάτι άλλο. Ισως όντως θηροειδή. Δεν το έψαξα γιατί δεν θεώρισα πως ΔΕΝ είχα την "πολυτέλεια" να καθηστερήσω την ευθανασία του σκύλου. Φοβόμουν πια πολύ για το τι ήταν ικανός να κάνει. Μόλις επιτέθικε σε μέλος της οικογένειας, πέθανε για μένα. Εκείνη τη στιγμή. Λες και όντως τον πάτησε αμάξι (η την καρδιά μου καλύτερα!!!).
Να η ιστορία του λοιπόν.
Ενός σκύλου που είχε μάθει τόσο καλά το "μείνε" που πήγαινα στα μαγαζιά (σούπερ μάρκετ ΠΑΝΤΑ μαζί) και με περίμενε ακίνητος και ξαπλωμένος υπομονετικά. Ένος σκύλου που του επετρεπόταν ΚΑΘΕ μέρα να τρέχει (σαν τον άνεμο) ελεύθερος στις βόλτες μας και που ερχόταν αμέσως μόλις τον καλούσα, ότι και να συνέβαινε γύρο του... σιγά, σιγά άλλαζε όμως. Το έβλεπα.
Έκανε "μασελιές" στον αέρα προς 2-3 ξένους που τον είχαν ενοχλήσει (κατά λάθος) και ήμουν ΣΙΓΟΥΡΗ πως ο σκύλος αυτός ΕΑΝ δάγκωνε ποτέ, θα δάγκωνε στο πρόσωπο. Είχα πάντα το νου μου πια. Δεν τον έλυνα ΠΟΤΕ αν ήταν άνθρωποι κοντά. Έδειχνε καλύτερος για ένα χρόνο σχεδόν.
Είχα αρχίσει να πιστεύω πως ίσως να ήταν της ηλικίας (μερικά αρσενικά περνούν διάφορα στάδια παράξενης συμπεριφορά στην εφηβεία). Και μετά έκανε αυτό που ΠΟΤΕ δεν θα φανταζόμουν.
Μην διαβάσετε καν το παρακάτω εάν δεν έχετε γερά νεύρα. Και μην με ξανακατηγορίσει η Chloe γιατί δεν μπορώ να απαντήσω άλλο γι 'αυτό το θέμα. Θα τα πω όλα και ο καθένας ας βγάλει την δικιά του άποψη.
Ο δικός μου απλώς δεν είχε καθόλου έλεγχο όταν "ενοχλούταν".
Εμένα με λάτρευε και ΟΤΙ και να του έκανα δεν τον ενοχλούσε (κόψιμο νυχιών, μάλλωμα, έντονο παιχνίδι) ήμουν ο αργηγός του. Το πρόβλημά του ήταν πως έπιανε κόκκινο (σε θυμό) αμέσως και δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ αυτοσυγκράτηση με άλλους.
Μεγάλο και κυριαρχικό αρσενικό με ΠΟΛΥ ευαίσθητα νεύρα. Καθόλου φύλακας όμως. Ούτε καν γαύγιζε ποτέ. Το μέσο Λάμπραντορ είναι καλύτερος φύλακας. Οχι πως ήταν στη ράτσα του να είναι φύλακας. Δεν θα πω τη ράτσα για να μην την μισήσουν κάποιοι αδίκως.
Δεν παίζει ρόλο. Η ράτσα του είναι υπέροχη.
Λέγαμε λοιπόν, γελώντας, πως αν έμπαινε κλέφτης στο σπίτι δεν θα σηκωνόταν ΚΑΝ να τον μυρίσει, θα του ήταν παντελώς αδιάφορο. Αν όμως ο κλέφτης τον πάταγε (ή σκούναγε μόνο) κατα λάθος ενώ κοιμόταν, θα του κατέβαζε τα μούτρα σε κλάσμα δευτερολέπτου.
Δεν είχε φοβίες ο σκύλος. Δεν φοβόταν να την πέσει σε έναν άντρα 100 κιλά και 195 ύψος (τον σκούντηξε κατα λάθος σε ταβέρνα όταν ήταν ενάμιση έτους). Δεν φοβόταν τα όπλα, τα πυροτεχνίματα, τους σεισμούς, τα φορτηγά να τρέχουν δίπλα του ΤΙΠΟΤΑ. Οι ξένοι ήταν κατώτερα όντα που είχαν γεννηθεί να τον θαυμάζουν και να τον χαϊδεύουν.
Απλώς δεν έλεγχε τον θυμό του καθόλου. Η πρώτη φορά που έδειξε πραγματικά πως έχει πρόβλημα ήταν η εξής: Λίγο του έριξε μια γνωστή μας κυρία φιλικό "χαστουκάκι" στη μουσούδα και να κάνει "Πιο Κεί!" και σηκώθηκε όλος στα δύο πόδια για να ανοιγοκλείνε τα τεράστια σαγόνια του χιλιοστά μπροστά από την μύτη της. Ητάν τόσο κοντά, που γυρίζοντας να τον αποφύγει, η (πολύ μικρόσωμη!) κυρία δέχτηκε γρατζουνιές στο μάγουλο από τα μπροστινά δόντια του σκύλου που ανοιγόκλειναν στον αέρα καθώς κατέβαινε πάλι στα τέσσερα.
Και αυτό φυσικά, ήταν προειδοποϊηση για αυτόν!!!!
Στο συμβάν το τελευταίο, τον χαίδευε ο φίλος μου (μέναμε όλοι μαζί σχεδόν 2 χρόνια) σκύβοντας από πάνω του με το πρόσωπό του όσο πιο κοντά γινόταν στο σκύλο.
Ηταν στριμωχτά και ο σκύλος δεν χάρηκε με την έντονα "κυριαρχική" σωματική στάση του φίλου μου. Υπόψην πως ο σκύλος δεν είχε δείξει ποτέ του κτητικότητα η ζήλια για το παραμικρό. Αντιθέτως έδινε φιλιά κάθε μέρα στον φίλο μου και τα πήγαιναν καλά.
Αντί να του γρυλίσσει, να του γαυγίσει, ή να σηκωθεί να τον σπρώξει, όπως θα έκανε ένας "νορμάλ" σκύλος που ενοχλήθικε, του επιτέθικε στο πρόσωπο με 3-4 δαγκώματα (σε κλάσμα δευτερολέπτου όλα). Είχε μια διαμπερές τρύπα πλάτος 2 εκ στο χείλος, κάτι τρύπες χαμηλά στο μάγουλο, ενώ το μεγαλύτερο δάγκωμα ήταν ΓΥΡΟ από το μάτι του, λοξά κάτω από το κόκαλο στο μάγουλο (οι κάτω κυνόδοντες) εώς λίγο πάνω από τον κρόταφο (οι πάνω κυνόδοντες).
Έκανε ράμματα ο φίλος μου δοκιμαστικά (δεν πρέπει να κάνεις ράμματα σε δαγκώματα σκύλων) με την ελπίδα ότι θα πάει καλά (με αντιβίωση, τετανικό κλπ) και θα γλυτώσει τον πλαστικό χειρούργο. Εχει τα σημάδια ακόμα φυσικά.
Ήμουν εκεί όταν έγινε (στο ΕΝΑ μέτρο) και αντέδρασα αστραπιαία. Μέχρι να το καταλάβω ότι έγινε ο σκύλος είχε ήδη τελείωσει και του γρύλιζε (δεν φαντάστεστε πόσο γρήγορα έγιναν όλα). Τον άρπαξα από το σβέρκο, τον πέταξα ανάσκελα και του έριξα 2 μπουνιές στο κεφάλι με όλη μου τη δύναμη.
Αμέσως μετά, τον έσειρα (με τα νύχια μου μεσ' στο σβέρκο του) έξω στην αυλή και έτρεξα να πάω τον φίλο μου στον γιατρό.
Μέχρι να γίνει η ευθανασία προσπαθούσα να φέρομαι φυσιολογική στο σκύλο. Σκέφτικα ότι αφού ήταν "άρρωστος" και δεν φτάει εκείνος κα αφού θα "φύγει" σύντομα, ποιός ο λόγος να κρατάω κακία ή να τον μαλώσω. Ήμουν και πολύ στοργική μαζί του τις τελευταίες στιγμές.
Κρίμα το καημένο, κρίμα για μένα (ΠΟΣΟ τον αγαπούσα, και τι δεν είχα κάνει για εκείνον!) και κρίμα για τον φίλο μου (τρόμαξε ΤΟΣΟ πολύ και θα το θυμάται όποτε βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη!!!). ΔΕΝ υπάρχει χειρότερος τρόπος να χάσεις τον σκύλο σου. Εκτός βέβαια εάν είχε κάνει την επίθεση σε κανένα μωράκι σε καμία καφετέρια. Αυτό θα ήταν πολύ χειρότερο.... είμαι τυχερή τελικά, μέσα στην ατυχία μου!!!
