Πέρσι τον Ιανουάριο χειρουργήθηκε και η μικρή μου για ρήξη χιαστών (πλάγιων για την ακρίβεια). Φυσικά το έπαθε την ώρα που κατσίκιαζε στο βουνό. Νωρίτερα δεν είχε δείξει ποτέ καμία ευαισθησία, ένα άσχημο στραβοπάτημα σε κάθοδο από άλμα ήταν αρκετό.
Οι σύνδεσμοι, όπως οι χιαστοί, δεν φαίνονται στην ακτινογραφία. Δεν είναι ακριβώς ψηλάφιση η εξέταση, ο γιατρός μου το είχε δείξει και φαινόταν με γυμνό μάτι. Για να το πω εντελώς απλοϊκά, τα δύο -ας πούμε- κομμάτια του γόνατου κινούνταν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, πράγμα που δε συμβαίνει όταν ο χιαστός δεν έχει σπάσει μιας και η δουλειά του είναι αυτή ακριβώς, να κρατάει τα οστά που αποτελούν το γόνατο στη θέση τους.
Η επέμβαση κράτησε περίπου δύο ώρες και πρέπει να ήταν πολύ επίπονη. Το σκυλί έκανε ώρες -αφού ξύπνησε από τη νάρκωση- να συνέλθει. Δεν της δίναμε απολύτως κανένα παυσίπονο, ακριβώς για να πονάει και να μην έχει διάθεση να κινηθεί.
Την κράτησα σε πλήρη ακινησία δυο μήνες, όταν έφευγα για δουλειά την έδενα στο καλοριφέρ την κακομοίρα για να μη σηκώνεται από το κρεβάτι της (δεν έχω crate).
Όταν λέμε πλήρη ακινησία, αν και τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα μάλλον με είχε πιάσει υστερία, όλο αυτό το δίμηνο την κουβαλούσα αγκαλιά από το σπίτι στο αυτοκίνητο (μένω σε μονοκατοικία, δεν έχω ασανσέρ, το αυτοκίνητο δεν παρκάρει μέσα στην αυλή) τρεις φορές την ημέρα για να την πάω στο βουνό να κάνει τις ανάγκες της γιατί στο σπίτι ή στην αυλή δε λερώνει με τίποτα. Αν μη τι άλλο έκανα γυμναστική....
Κατόπιν υπόδειξης του γιατρού την τάιζα επίσης ειδική τροφή (Purina Joint Mobility) ως πρόληψη πιθανής οστεοαρθρίτιδας λόγω της ακινησίας και επειδή θέλαμε να την ελαφρύνουμε λίγο. Η σκύλα είχε πάρει τρία κιλά μέσα σε δέκα μέρες από την ακινησία από τη μέρα του ατυχήματος μέχρι να χειρουργηθεί (εικοσιτρία κιλά από είκοσι που είναι κανονικά το θεώρησε μεγάλη αύξηση). Της έδινα την τροφή δυο μήνες. Το ζωντανό παρόλο που δεν κουνιόταν καθόλου έχασε και τα τρία κιλά που πήρε και δυόμισι ακόμα, η καημένη έγινε κυριολεκτικά πετσί και κόκκαλο. Το δε χειρουρημένο πόδι είχε ατροφήσει εντελώς, είχε μείνει το μισό από το άλλο.
Μετά το δίμηνο την είχα κάμποσο στη συντήρηση ή τουλάχιστον προσπαθούσα γιατί μετά από τόσο καθισιό ήταν ασυγκράτητη. Έκανα καιρό να το ξεπεράσω όπως αντιλαμβάνεσαι.
Τώρα δε δείχνει να την ενοχλεί κάτι σα παλαβό χοροπηδάει πάλι, αλλά πλέον δεν την αφήνω, μόλις τη δω την κόβω και γενικά προσπαθούμε να παίζει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος.