"Σκυλού" χωρίς σκύλο εδώ!

[medusa]

Θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση σε όλα τα μέλη: εσείς όταν αποφασίσατε να πάρετε το πρώτο ζωάκι σας είχατε άγχος για το πως θα είναι η συμβίωση κλπ? Προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθω είναι φυσιολογικό λόγω της μεγάλης αλλαγής, ή αν είναι σημάδι ότι δεν είμαι έτοιμη και πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα.

Οταν πηρα το πρωτο καθολου αγχος ...και καθολου προετοιμασμενη, τον υιοθετησα εντελως απερισκεπτα. 22 ετων, φοιτητρια και αλλα μυαλα . Εγινα λαθη πολλα σε θεματα υγειας, τη παλεψαμε ομως και ηταν πολυ βολικος ο γλυκουλης. Οχι ακριβως ομως χαρακτηρας, ενεργεια οτι ταιριαζε στη ζωη μου και σε συνδιασμο με τα θεματα υγειας του ...πιστευω οτι δεν εζησε και φοβερη ζωη.

Στο δευτερο μετα απο μια δεκαετια αφου εχασα τον πρωτο, το σκεφτομουν ενα 6μηνο και διαβαζα. Κυριως προβληματα που ισως συναντησω, κοστος, αναγκες του σκυλου, θεματα υγειας κ.τ.λ
Το αδεσποτο ηταν σιγουρο εξαρχης, μετα απο σκεψη/μελετη ειχα καταληξει οτι θα εψαχνα για 1-2 ετων για να μαι βεβαιη οτι θα εχει μεγεθος ως 10-12 κιλα (δενε χω οχημα) και σχετικα ενεργητικος, να μπορει να ακολουθησει σε πεζοποριες, δραστηριοτητες.

Ενα βραδυ αποφασισα οτι δεν ειχα τις καταλληλες συνθηκες, το 100% ας πουμε και οτι θα το αναβαλω για 2-3 χρονια μεχρι να αποκτησω τις ιδανικες συνθηκες. Ολο και καπου εβλεπα ενα προβλημα, ειχα ενα αγχος. Οτι δε θα μπορω να προσφερω τα απαραιτητα, οτι θα κακοπερασουμε, οτι ειμαι λιγο αλλου για αλλου κ.τ.λ
Το αγχος αυτο ειναι φυσικο να υπαρχει οταν κανεις μια κινηση που δεν ειναι παρορμητικη και θες να πανε ολα καλα και σκεφτεσαι μακροπροθεσμα για τα επομενα 15 χρονια.

ΥΣ. ...12 ωρες μετα το βραδυ που αποφασισα οτι δε θα υιοθετησω σκυλο ακομα.....υιοθετησα τον σκυλο μου, ηρθε ουρανοκατεβατος. Ουτε ενηλικος, ουτε 12 κιλα. Συναντησαμε παραπανω δυσκολιες κυριως λογω μεγεθους επειδη δεν εχω αμαξι αλλα δε το μετανιωσα ποτε. Αντιθετως ειναι οτι ακριβως ονειρευομουν.
Αν εισαι αποφασισμενος γενικα ως ανθρωπος οτι θα γινει μελος της οικογενειας σου, εισαι ετοιμος για καποιους συμβιβασμους (οπως καθε σχεση)... και τα οικονομικα επαρκουν...θα βρεις τρόπο να λύσεις μικροπροβλήματα. Και εντελως ιδανικες τις συνθηκες στο 100% ...αν τα σκεφτεις πολυ ωριμα ολα ,δε θα τις βρεις ποτε.

ΥΣ.2 Το μεγεθος σκυλου ειναι σοβαρο προβλημα για μες την πολη επίσης. Μεχρι 10 κιλα ο νομος επιτρεπει σε ΜΜΜ αντε να βαλεις 12-14 κιλα στο κλουβι 50 επι 70. Στα κτελ επιτρεπομενο κλουβι ως 35 επι 50 ουτε 6 κιλα δε χωραει.
Ταξι επίσης με σκυλο ανω των 12-15 κιλων βρισκεις πιο δυσκολα κ..τ.λ

 

[Lolly]

Οταν πηρα το πρωτο καθολου αγχος ...και καθολου προετοιμασμενη, τον υιοθετησα εντελως απερισκεπτα. 22 ετων, φοιτητρια και αλλα μυαλα . Εγινα λαθη πολλα σε θεματα υγειας, τη παλεψαμε ομως και ηταν πολυ βολικος ο γλυκουλης. Οχι ακριβως ομως χαρακτηρας, ενεργεια οτι ταιριαζε στη ζωη μου και σε συνδιασμο με τα θεματα υγειας του ...πιστευω οτι δεν εζησε και φοβερη ζωη.

Στο δευτερο μετα απο μια δεκαετια αφου εχασα τον πρωτο, το σκεφτομουν ενα 6μηνο και διαβαζα. Κυριως προβληματα που ισως συναντησω, κοστος, αναγκες του σκυλου, θεματα υγειας κ.τ.λ
Το αδεσποτο ηταν σιγουρο εξαρχης, μετα απο σκεψη/μελετη ειχα καταληξει οτι θα εψαχνα για 1-2 ετων για να μαι βεβαιη οτι θα εχει μεγεθος ως 10-12 κιλα (δενε χω οχημα) και σχετικα ενεργητικος, να μπορει να ακολουθησει σε πεζοποριες, δραστηριοτητες.

Ενα βραδυ αποφασισα οτι δεν ειχα τις καταλληλες συνθηκες, το 100% ας πουμε και οτι θα το αναβαλω για 2-3 χρονια μεχρι να αποκτησω τις ιδανικες συνθηκες. Ολο και καπου εβλεπα ενα προβλημα, ειχα ενα αγχος. Οτι δε θα μπορω να προσφερω τα απαραιτητα, οτι θα κακοπερασουμε, οτι ειμαι λιγο αλλου για αλλου κ.τ.λ
Το αγχος αυτο ειναι φυσικο να υπαρχει οταν κανεις μια κινηση που δεν ειναι παρορμητικη και θες να πανε ολα καλα και σκεφτεσαι μακροπροθεσμα για τα επομενα 15 χρονια.

ΥΣ. ...12 ωρες μετα το βραδυ που αποφασισα οτι δε θα υιοθετησω σκυλο ακομα.....υιοθετησα τον σκυλο μου, ηρθε ουρανοκατεβατος. Ουτε ενηλικος, ουτε 12 κιλα. Συναντησαμε παραπανω δυσκολιες κυριως λογω μεγεθους επειδη δεν εχω αμαξι αλλα δε το μετανιωσα ποτε. Αντιθετως ειναι οτι ακριβως ονειρευομουν.
Αν εισαι αποφασισμενος γενικα ως ανθρωπος οτι θα γινει μελος της οικογενειας σου, εισαι ετοιμος για καποιους συμβιβασμους (οπως καθε σχεση)... και τα οικονομικα επαρκουν...θα βρεις τρόπο να λύσεις μικροπροβλήματα. Και εντελως ιδανικες τις συνθηκες στο 100% ...αν τα σκεφτεις πολυ ωριμα ολα ,δε θα τις βρεις ποτε.

ΥΣ.2 Το μεγεθος σκυλου ειναι σοβαρο προβλημα για μες την πολη επίσης. Μεχρι 10 κιλα ο νομος επιτρεπει σε ΜΜΜ αντε να βαλεις 12-14 κιλα στο κλουβι 50 επι 70. Στα κτελ επιτρεπομενο κλουβι ως 35 επι 50 ουτε 6 κιλα δε χωραει.
Ταξι επίσης με σκυλο ανω των 12-15 κιλων βρισκεις πιο δυσκολα κ..τ.λ

Medusa, η κατάσταση που περιγράφεις με το δεύτερο σκυλάκι σου είναι ΑΚΡΙΒΏΣ η κατάσταση που βρίσκομαι κι εγώ τώρα. Κάθομαι και διαβάζω, το αναλύω απο δω, το αναλύω απο κει, και πάντα βρίσκω ένα "αλλά", το οποίο συνήθως βασίζεται σε δικούς μου φόβους και όχι στις αντικειμενικές συνθήκες που χρειάζεται ένας σκύλος.

Από την άλλη σκέφτομαι πως, όταν μας "υιοθέτησε" η αδεσποτάρα Λιμάρα (γιατί ήταν σαν τον όσιο Ονούφριο παναθεμα την όταν την πρωτοβρήκαμε!), κάνεις δεν ήταν έτοιμος για σκύλο -οι δικοί μου μάλιστα ήταν και αρνητικοί! Παρ'όλα αυτά, είναι ακόμα στο σπίτι και μια χαρά ζωάρα περνάει, παρ'όλο που πέρασε κι αυτή τα στραπάτσα της.

Πάρτε και μια φωτογραφιουλα της κούκλας, που τη λατρεύω και μου λείπει τώρα που δεν είμαι εκεί!

 

[p__nat]

Ως προς το είδος, την ηλικία ή το μέγεθος του σκύλου, που θα ήταν καταλληλότερος για την περίπτωσή σου, σίγουρα δεν μπορώ να βοηθήσω. Αν κατάλαβα καλά, προτιμάς κουτάβι, με το σκεπτικό οτι δεν θα έχει καταγεγραμμένα στη μνήμη του δυσάρρεστα βιώματα, τα οποία λόγω της απειρίας σου, δεν θα μπορέσεις να διαχειριστείς με τον σωστό τρόπο.

Ως άνθρωπος, που άρχισε να συγκατοικεί με ένα απο αυτά τα υπέροχα πλάσματα πριν απο 5 μήνες όμως, έχω να πω τα εξής:

Έχοντας την δική μου απο 2½ μηνών, να σου πω οτι είναι εξίσου - αν όχι περισσότερο - αγχωτικό το να πάρεις ένα κουτάβι “λευκό χαρτί” και να είσαι αποκλειστικά υπεύθυνη για το κάθε του βίωμα και την κάθε “στραβή” του συμπεριφορά. Μαθαίνω μαζί της καθημερινά, εντοπίζω λανθασμένες κινήσεις μου, που είναι υπεύθυνες για αυτά που τώρα πρέπει να διορθώσω.

Για να καταλήξω, πιστεύω οτι τελείως έτοιμη δεν θα νιώσεις ποτέ. Όσο κι αν διαβάσεις, όσο κι αν το προσομοιώσεις. Η θεωρία δεν ξεπέρασε ποτέ την πράξη. Το γεγονός όμως, οτι έχεις αυτές τις ανησυχίες και το ψάχνεις, για μένα είναι θετικό και δείχνει οτι είσαι αρκετά έτοιμη, να γίνεις …σκυλού με σκύλο! Θετικότερο απο το να πίστευες οτι όλα θα είναι ρόδινα και πάντα υπό έλεγχο!

 

[Lolly]

Ως προς το είδος, την ηλικία ή το μέγεθος του σκύλου, που θα ήταν καταλληλότερος για την περίπτωσή σου, σίγουρα δεν μπορώ να βοηθήσω. Αν κατάλαβα καλά, προτιμάς κουτάβι, με το σκεπτικό οτι δεν θα έχει καταγεγραμμένα στη μνήμη του δυσάρρεστα βιώματα, τα οποία λόγω της απειρίας σου, δεν θα μπορέσεις να διαχειριστείς με τον σωστό τρόπο.

Ως άνθρωπος, που άρχισε να συγκατοικεί με ένα απο αυτά τα υπέροχα πλάσματα πριν απο 5 μήνες όμως, έχω να πω τα εξής:

Έχοντας την δική μου απο 2½ μηνών, να σου πω οτι είναι εξίσου - αν όχι περισσότερο - αγχωτικό το να πάρεις ένα κουτάβι “λευκό χαρτί” και να είσαι αποκλειστικά υπεύθυνη για το κάθε του βίωμα και την κάθε “στραβή” του συμπεριφορά. Μαθαίνω μαζί της καθημερινά, εντοπίζω λανθασμένες κινήσεις μου, που είναι υπεύθυνες για αυτά που τώρα πρέπει να διορθώσω.

Για να καταλήξω, πιστεύω οτι τελείως έτοιμη δεν θα νιώσεις ποτέ. Όσο κι αν διαβάσεις, όσο κι αν το προσομοιώσεις. Η θεωρία δεν ξεπέρασε ποτέ την πράξη. Το γεγονός όμως, οτι έχεις αυτές τις ανησυχίες και το ψάχνεις, για μένα είναι θετικό και δείχνει οτι είσαι αρκετά έτοιμη, να γίνεις …σκυλού με σκύλο! Θετικότερο απο το να πίστευες οτι όλα θα είναι ρόδινα και πάντα υπό έλεγχο!

Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου p_nat. Τελικά αυτό που καταλαβαίνω από τη συζήτηση είναι πως, είτε μεγαλώσεις απο κουτάβι είτε πάρεις ενήλικο, τα λάθη είναι αναπόφευκτα, και σημασία έχει να μπορείς να τα αναγνωρισεις και να τα αντιμετωπίσεις.

Την κυρία παραπάνω τη βρήκαμε σκελετωμένη σε ένα χωράφι κοντά στο σπίτι μαζί με τα τρια κουτάβια της. Φαινοταν μικρή σε ηλικία και πολύ ταλαιπωρημένη, αλλά επειδή όπως προείπα κανείς δεν ήθελε να την πάρουμε στο σπίτι, συνέχισα να την ταίζω κάθε μέρα εκεί. Μετά απο αρκετό καιρό κι αφού είχε πάρει τα πάνω της και τα μικρά της είχαν μεγαλώσει και δοθεί, την είδαμε μια ωραία μέρα να μας περιμένει έξω από το σπίτι.

Εγώ άλλο που δεν ήθελα, και παρόλη τη γκρίνια τους και οι γονείς μου ποτέ δεν έχουν διώξει αδέσποτο που ήρθε στο σπίτι, οπότε και έμεινε. Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι ήταν έγκυος. Αφού γέννησε και εφόσον είχαμε αποφασίσει να την κρατήσουμε, την πήγαμε για στείρωση. Ο κτηνίατρος μας είπε να μη φάει την προηγούμενη μέρα, οπότε τη δεσαμε γιατί είχε θάψει φαγητό μέχρι και στου γείτονα την αυλή!

Ε, λοιπόν, για σκυλί που υποθέτεις ότι θα δυσκολευτεις να το περιορίσεις, μια χαρά δέχθηκε το λουρί και δέθηκε χωρίς να βγάλει κιχ! Μάλιστα, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο για να πάμε στον κτηνίατρο, περπατούσε χαλαρότατη δίπλα μου και έκανε γλυκές σε όλο τον κόσμο! Έπαθα σοκ με τη συμπεριφορά της! Θα ορκιζόμουν ότι ήταν από σπίτι -και ίσως και κάποιος να την είχε παρατήσει. Το μόνο ζόρι που τραβάει είναι με τον καλλωπισμό. Δε θα κάτσει σε καμιά περίπτωση να τη βουρτσισεις ή να την κάνεις μπάνιο.

Αν σου κάτσει τέτοιο διαμάντι, πιστεύω πως δε θα σκεφτείς αν είναι ενός ή τριών ή επτά ετών! Γι'αυτό δεν έχω κόλλημα με το κουτάβι ως "άχου το γλυκουλι κουταβάκι" -κι αυτό θα μεγαλώσει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή! Απλά φοβάμαι πως με τη Λιμάρα σταθήκαμε αρκετά τυχεροί να έχει τη συμπεριφορά που έχει, και σίγουρα δεν είναι όλα τα αδέσποτα έτσι, ειδικά αυτά που ζουν σε χωράφια, βουνά, και λαγκάδια.

 

[Yorkaddict]

Καλημέρα και καλώς ήρθες!

Πέρα από όλα όσα αναφέρθηκαν, έχε υπόψιν σου πως η κηδεμονία ενός σκύλου είναι και μια τεράστια ευθύνη και δέσμευση που θα αλλάξει άρδην την καθημερινότητά σου, αλλά και την ζωή σου γενικότερα.
Είναι πολλά πράγματα που εμείς οι "σκυλάδες" τα ξέρουμε και τα ζούμε καθημερινά, αλλά ένας μελλοντικός σκυλογονιός δεν μπορεί καν να τα φανταστεί.
Για παράδειγμα η τρίχα μέσα στο σπίτι, οι καθημερινές βόλτες βρέξει χιονίσει, οι διακοπές, οι έξοδοι με φίλους, οι μετακινήσεις (βλέπω δεν έχεις και αυτοκίνητο), τα έξοδα αν συμβεί το οτιδήποτε και ένα σωρό άλλα καθημερινά μικρά και μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα "προβληματάκια". Και φυσικά, το σημαντικότερο από όλα, η στιγμή της απώλειας που αναπόφευκτα θα συμβεί.

Εαν όλα αυτά τα γνωρίζεις και πραγματικά μέσα σου θέλεις να βάλεις έναν σκύλο στη ζωή σου, άκου την καρδιά σου και προχώρα.

 

[HolywoodBrn]

Να πούμε κι ένα μπράβο στην κοπέλα επίσης που πριν μπει στην όποια διαδικασία το σκέφτεται και ζυγίζει όλες τις παραμέτρους. Μακάρι να ήταν κι άλλοι σαν εσένα. Χαίρομαι πραγματικά. Πάρε το χρόνο σου, σκέψου το καλά και σίγουρα θα καταλήξεις στη σωστή απόφαση διότι το έχεις ξεκινήσει σωστά εξ' αρχής

 

[Lolly]

Καλημέρα και καλώς ήρθες!

Πέρα από όλα όσα αναφέρθηκαν, έχε υπόψιν σου πως η κηδεμονία ενός σκύλου είναι και μια τεράστια ευθύνη και δέσμευση που θα αλλάξει άρδην την καθημερινότητά σου, αλλά και την ζωή σου γενικότερα.
Είναι πολλά πράγματα που εμείς οι "σκυλάδες" τα ξέρουμε και τα ζούμε καθημερινά, αλλά ένας μελλοντικός σκυλογονιός δεν μπορεί καν να τα φανταστεί.
Για παράδειγμα η τρίχα μέσα στο σπίτι, οι καθημερινές βόλτες βρέξει χιονίσει, οι διακοπές, οι έξοδοι με φίλους, οι μετακινήσεις (βλέπω δεν έχεις και αυτοκίνητο), τα έξοδα αν συμβεί το οτιδήποτε και ένα σωρό άλλα καθημερινά μικρά και μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα "προβληματάκια". Και φυσικά, το σημαντικότερο από όλα, η στιγμή της απώλειας που αναπόφευκτα θα συμβεί.

Εαν όλα αυτά τα γνωρίζεις και πραγματικά μέσα σου θέλεις να βάλεις έναν σκύλο στη ζωή σου, άκου την καρδιά σου και προχώρα.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που δε μπορείς να φανταστείς όσο είσαι ακόμα στην απ'έξω! Και σίγουρα είναι πολύ διαφορετική εμπειρία το να ζεις με ένα σκύλο ελεύθερο στην αυλή από ότι να ζεις μέσα στο ίδιο σπίτι. Όμως πιστεύω πως, όπως και με τους ανθρώπινους φίλους σου, απολαμβάνεις τα θετικά και αποδέχεσαι και τα αρνητικά που πάνε πακετάκι. Όπως και να το κάνουμε, μια μακροχρόνια σχέση είναι και αυτή, και όπως όλες θέλει δουλίτσα για να λειτουργήσει.

Η στιγμή της απώλειας... Κατά μια έννοια την πέρασα όταν έχασα τον μικρό, και δεν είχα καν προλάβει να τον χαρώ και να ζήσω μαζί του οσα θα ήθελα να ζήσω. Δυστυχώς, τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει γι'αυτήν. Απλώς κάνεις το καλύτερο που μπορείς και εύχεσαι να έρθει μετά από πολλά πολλά χαρούμενα χρόνια!

 

[Lolly]

Να πούμε κι ένα μπράβο στην κοπέλα επίσης που πριν μπει στην όποια διαδικασία το σκέφτεται και ζυγίζει όλες τις παραμέτρους. Μακάρι να ήταν κι άλλοι σαν εσένα. Χαίρομαι πραγματικά. Πάρε το χρόνο σου, σκέψου το καλά και σίγουρα θα καταλήξεις στη σωστή απόφαση διότι το έχεις ξεκινήσει σωστά εξ' αρχής

Σ'ευχαριστώ πολύ! Είναι πολύ ενθαρρυντικό το να ξέρεις πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Πάντα ήθελα να έχω ένα σκύλο, κι αυτή η λαχτάρα μόνο μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια, όμως το τελευταίο που θα ήθελα είναι να καταλήξω με ενα δυστυχισμένο σκύλο ή ακόμα χειρότερα, να ψάχνω να δώσω το σκύλο μου γιατί δεν τα είχα ζυγίσει σωστά τα πράγματα πριν τον πάρω.

 

[Εriana]

Σ'ευχαριστώ πολύ! Είναι πολύ ενθαρρυντικό το να ξέρεις πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Πάντα ήθελα να έχω ένα σκύλο, κι αυτή η λαχτάρα μόνο μεγαλώνει όσο περνούν τα χρόνια, όμως το τελευταίο που θα ήθελα είναι να καταλήξω με ενα δυστυχισμένο σκύλο ή ακόμα χειρότερα, να ψάχνω να δώσω το σκύλο μου γιατί δεν τα είχα ζυγίσει σωστά τα πράγματα πριν τον πάρω.

Μην αντιστέκεσαι άλλο! Έχεις ήδη βρει τον σκύλο της καρδιάς σου, απλά δεν το ξέρεις ακόμη.

 

[Grizzly]

Καλησπέρα κι από μένα


Κι εγώ ονειρευόμουν έναν σκυλουκο χρόνια!! Είχα πάντα γάτες (καθώς αυτές έβρισκα και μπορούσα να πάρω από τον δρόμο χωρίς ενστάσεις από γονείς κτλ).

Φέτος την άνοιξη, πήρα την απόφαση και υιοθέτησα έναν ενήλικο σκύλο (περίπου 2-2.5 ετών) από το καταφύγιο της Νίκαιας. Και περιττό να σου πω πως μας έχει αλλάξει την ζωή!!!

Έπεσα πάνω σε μια αγγελία του στο facebook και μέσα σε 2 μέρες τον έφερα στο σπίτι υπό το καθεστώς της φιλοξενίας. Είχα βλέπεις ήδη έναν ενήλικο φοβικό γάτο.. Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τον σκύλο μου.

Η άποψη μου είναι πως τα κουτάβια (αν και χαριτωμένα) είναι πιο απαιτητικά, χρονοβόρα και κοστοβορα. Ένας ενήλικος σκύλος (από φιλοζωική) είναι ήδη εμβολιασμενος, αποπαρασιτωμενος και στειρωμενος Επίσης έχεις πλήρη εικόνα για τον χαρακτήρα του, τα επίπεδα ενέργειας (και στα κατάποση ταιριάζει στην δική σου ζωή) και φυσικά το μέγεθος! Τέλος, ένας ενήλικος σκύλος εκπαιδεύεται ΠΟΛΥ πιο γρήγορα (π.χ. σε θέματα τουαλέτας κτλ).

Εγω θα σου πρότεινα να επισκεφθείς και το φιλοζωικό σωματείο Νικαιας-Κερατσινιου, (του οποίου το καταφύγιο βρίσκεται στο Κατράκειο θέατρο στην Νίκαια) και ΚΑΘΕ Κυριακή 15:00-18:00 μπορεί να πάει όποιος θέλει να βγάλει βόλτα τα σκυλιά του καταφυγίου. Έχει πάντα κόσμο και πολύ γιορτινό κλίμα. (Μπορείς να βρεις την σελίδα τους στο Facebook).

Τους συστήνω ανεπιφύλακτα!! Μπορείς να τους μιλήσεις για τις ανάγκες σου, να γνωρίσεις ένα κάρο σκυλάκια (έχουν περίπου 60 όλων των μεγεθων, ηλικιων κτλ), να τα βγάλεις βόλτα κτλ. Μπορείς επίσης να πάρεις δοκιμαστικά ένα σκυλάκι για φιλοξενία (έτσι έκανα κι εγώ) και να δοκιμάσεις αν ταιριάζετε όπως και να δώσεις τέλος στις αμφιβολίες σου Οι εθελοντές του καταφυγίου γνωρίζουν πολύ καλά τον χαρακτήρα του κάθε σκύλου και θα σου μιλήσουν με ειλικρίνεια!

Συνεργάζονται επίσης και με θετικούς εκπαιδευτές οι οποίοι συνήθως παρέχουν κι 1- 2 δωρεάν μαθήματα για νέους σκυλογονεις που υιοθετούν ένα αδεσποτακι.

 

[Sara]

Γενικά τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα όταν πρωτουιοθετήσεις σκύλο, κυρίως αν δεν είχες πριν. Εγώ π.χ. απέκτησα σκύλο στα 41 μου όταν βρήκα μόνιμη δουλειά στην Αμερική. Από 23 χρονών είχα ψύχωση με τους Αυστραλέζους Ποιμενικούς που σε μερικές περιοχές των ΗΠΑ τους "εκτρέφουν" διάφοροι βλαμένοι ΒΥΒ, οπότε μετά τους πετάνε διάφοροι. Το σκέφτηκα πολύ πριν τακτοποιηθώ και παρακολούθησα το Petfinder, όπου τα διάφορα καταφύγια έβαζαν αγγελίες για κυρίως ενήλικες σκύλους και περιέγραφαν καλά τους χαρακτήρες τους που είχαν πρώτα μελετήσει. Κάποια στιγμή είδα το τότε δύο χρονών Μουφ που βρισκόταν περί τα 800 χιλιόμετρα μακρυά στο Μίσιγκαν, αναφώνησα "ΑΥΤΟΣ είναι ο σκύλος μου", τους έγραψα, με εγκρίνανε για υιοθεσία (ήταν σύλλογος διάσωσης Αυστραλέζων) και οδήγησα 8 ώρες για να πάω να τον δω και να τον πάρω και άλλες τόσες για να έρθω πίσω.

Και ναι, τα πράγματα ήταν δύσκολα διότι δεν ξαναείχα σκύλο, διότι το Μουφ δεν ήθελε αρχικά να έρθει, διότι νόμιζα ότι με μισούσε, τον πήγα πίσω να κάτσουμε μαζί μερικές ώρες να με γνωρίσει, βγήκαμε βόλτα κάτσαμε μαζί και μετά ήρθε τρεχάλα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Σημειωτέον δεν είχα κοιμηθεί δυο μέρες και την άλλη μέρα ξεκινούσα καινούρια δουλειά, οπότε είπα "εγώ πάω για ύπνο και άστονε να διαλύσει το σπίτι αν θέλει". Το πρωί πήγα στη δουλειά, κλαίγαμε και οι δυο, έκανα μάθημα και μετά ήρθα σπίτι. Δεν το είχε διαλύσει, αλλά είχε βγει από το δωμάτιό μου κι ας είχα βάλει baby gate. Είχε όμως δυσκολίες προσαρμογής η συμβίωση στην αρχή, έκανα πολλά λάθη, αλλά έμαθα ότι δεν ήταν εύκολο ούτε για κείνον και ότι και κείνος έχει συναισθήματα και δεν έρχεται απλώς όπου του λένε, ούτε ξέρει το καινούριο περιβάλλον καλά.

Αυτό που έκανα πάντα ήταν να ζω μαζί του στο σπίτι, να τον παίρνω παντού, μέχρι και στα περισσότερα ταξίδια μου και γενικώς ζήσαμε μαζί 11 χρόνια μέχρι τον περασμένο Μάιο που αρρώστησε από γηρατειά και πέθανε. Αν και δεν έχω συνέλθει ακόμα από το θάνατό του, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το να τον υιοθετήσω ήταν η καλύτερα απόφαση που πήρα στη ζωή μου.

Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν καλύτερο το ότι ήταν ενήλικος όταν τον πήρα. Τα πράγματα ήταν που ήταν δύσκολα με την προσαρμογή, φαντάσου να είχα να του μάθω και τα τσίσα του! Επίσης ήξερα το χαρακτήρα του. Και τρία χρόνια πριν πεθάνει, επειδή ήξερα τι θα πάθαινα έτσι και ξαφνικά τον έχανα μετά από τόσα χρόνια, οπότε ήθελα να αποφύγω το νευρικό κλονισμό και τον ψυχίατρο, υιοθέτησα και δεύτερο Αυστραλέζο, επίσης ενήλικο. Εκεί να δεις δυσκολίες με το Μουφ που δεν ήθελε δεύτερο σκύλο, με τον καινούριο που ζήλευε όταν χάιδευα το Μουφ και με μερικούς καυγάδες που είχαν. Τελικά όμως τα βρήκαν κι εκεί και μας στοίχισε και των δυο το ότι πέθανε το Μουφ. Το κακό δυστυχώς είναι ότι λόγω κάποιων σχεδίων μου για του χρόνου στη δουλειά δεν μπορώ να πάρω δεύτερο σκύλο για την ώρα, αν και ξέρω ότι αυτό χρειαζόμαστε και το Πάντα-Πάντα και εγώ και το ίδιο μας έχει συμβουλέψει και ο εκπαιδευτής τους.

Το θέμα είναι ότι όποια απόφαση και να πάρεις, το ίδιο δύσκολο θα είναι να προσαρμοστείς. Όπως όμως μου είπε τότε ένας σοφός φίλος μου, "σκέψου ότι είναι και αυτό ζωντανό πλάσμα με αισθήματα, οπότε σεβάσου και κείνου τις δυσκολίες προσαρμογής και συνεργαστείτε".

Δες τι είχα γράψει στο φόρουμ εδώ. Το πρώτο νήμα είναι και το πρώτο μου ποστ τέσσερεις μήνες ακριβώς μετά που υιοθέτησα το Μουφ και το δεύτερο είναι η παρουσίαση του Μουφ και των αρχικών δυσκολιών που έγραψα μερικά χρόνια αργότερα:

Blue Merle Australian Shepherd!

Μιας που ξεκίνησε να μας λέει ο denis για τον κρυφό του πόθο, που δεν είναι άλλος από Ιρλανδικό Λυκοθύρα, αποφάσισα να παρουσιάσω και ‘γω τον δικό μου κρυφό πόθο. Το σκυλί που μόλις το πρωτοείδα, προσπαθούσα, επί ματαίω, να θυμηθώ αν είχα δει πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο και η απάντηση ήταν...

www.dogforum.gr

(είναι το έκτο μήνυμα από την αρχή)

Άτταλος Α' "Μουφ" Σωτήρ και Γαλατοκτόνος

Έλεγε η φωτο-αγγελία της ARPH (Aussie Rescue & Placement Helpline) προ διετίας για ένα σκύλο που είχε στα αζήτητα: Bernie Australian Shepherd Medium Adult Male Dog More About Bernie Bernie is a 2 year old blue merle male with a natural bob tail that is about 6 inches long. He has an...

www.dogforum.gr

 

[Lolly]

Μπήκα σήμερα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και ήταν εκεί μια κοπέλα με έναν πανέμορφο μαύρο κουταβο! Με πήρε χαμπάρι ότι χάρηκα και ήρθε δειλά δειλά και πήδηξε πάνω μου για χάδια. Και τι έκανα εγώ? Φυσικά τον αντάμειψα ενώ μάλλον δεν θα πρεπε, ξεχνώντας καν να ρωτήσω την κηδεμόνα του αν επιτρέπεται. Νομίζω ότι είμαι έτοιμη να κακομαθω μια σκυλομουσουδα μέχρι αηδίας...

 

[Ayraki]

Καλησπέρα Lolly και καλό ήρθες στην παρέα. Το πόσο έτοιμος είναι ο καθένας, είναι προσωπικό του θέμα και το ξέρει μόνο ο ίδιος. Προσωπικά, πάντα ήθελα σκύλο. Αλλά όσο ήμουνα μόνη μου, με πολλές ώρες δουλειάς, το ανέβαλα. Τα τελευταία χρόνια όμως (που μεγάλωσα...) κατάλαβα ότι απλά δεν ήμουνα έτοιμη για τόσο μεγάλη δέσμευση. Τώρα έχουμε την Αύρα μας εδώ και 1.5χρόνο, τη οποία την βρήκαμε στο δρόμο, ή καλύτερα μας βρήκε. Όταν την βγήκαμε και επειδή ήταν σε άσχημη κατάσταση, είπα θα την πάμε στον γιατρό να τη σώσουμε και βλέπουμε.... Γιατί αμέλησα να σου πω οτι ζούμε σε χωριό στης Λέσβου, αλλά εγώ πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα κάθε 1.5 μήνα για δουλειά. Οπότε επειδή πάλι οι συνθήκες μας είναι δύσκολες, σκεφτόμασταν ότι θα ήταν δύσκολο να δεσμευτούμε με ένα σκύλο. Ήταν όμως η πιο μεγάλη και γλυκιά δέσμευση που χρειάστηκε να κάνω στη ζωή μου μέχρι τώρα τουλάχιστον και δεν τη μετανιώνω. Περνάμε πολλές ώρες σε μετακινήσεις (πλοίο, αυτοκίνητο, ΚΤΕΛ) αλλά είναι τόσο συνεργάσιμη, αρκεί να είμαστε μαζί.

Για να καταλήξω, αν εσύ είσαι έτοιμη να δώσεις αγάπη αλλά και έχεις σκεφτεί τη φροντίδα και την προσωπική και συναισθηματική δέσμευση, προχώρησε. Σίγουρα όταν θα δεις το σκυλάκι σου θα το καταλάβεις. Και για όλες τις δυσκολίες θα βρεις τις λύσεις.

PS. Αυτό για την φιλοξενία μέσω φιλοζωικής, πιστεύω ότι είναι πολύ καλή περίπτωση και μεταβατικό στάδιο.

 

[Lolly]

Καλησπέρα Lolly και καλό ήρθες στην παρέα. Το πόσο έτοιμος είναι ο καθένας, είναι προσωπικό του θέμα και το ξέρει μόνο ο ίδιος. Προσωπικά, πάντα ήθελα σκύλο. Αλλά όσο ήμουνα μόνη μου, με πολλές ώρες δουλειάς, το ανέβαλα. Τα τελευταία χρόνια όμως (που μεγάλωσα...) κατάλαβα ότι απλά δεν ήμουνα έτοιμη για τόσο μεγάλη δέσμευση. Τώρα έχουμε την Αύρα μας εδώ και 1.5χρόνο, τη οποία την βρήκαμε στο δρόμο, ή καλύτερα μας βρήκε. Όταν την βγήκαμε και επειδή ήταν σε άσχημη κατάσταση, είπα θα την πάμε στον γιατρό να τη σώσουμε και βλέπουμε.... Γιατί αμέλησα να σου πω οτι ζούμε σε χωριό στης Λέσβου, αλλά εγώ πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα κάθε 1.5 μήνα για δουλειά. Οπότε επειδή πάλι οι συνθήκες μας είναι δύσκολες, σκεφτόμασταν ότι θα ήταν δύσκολο να δεσμευτούμε με ένα σκύλο. Ήταν όμως η πιο μεγάλη και γλυκιά δέσμευση που χρειάστηκε να κάνω στη ζωή μου μέχρι τώρα τουλάχιστον και δεν τη μετανιώνω. Περνάμε πολλές ώρες σε μετακινήσεις (πλοίο, αυτοκίνητο, ΚΤΕΛ) αλλά είναι τόσο συνεργάσιμη, αρκεί να είμαστε μαζί.

Για να καταλήξω, αν εσύ είσαι έτοιμη να δώσεις αγάπη αλλά και έχεις σκεφτεί τη φροντίδα και την προσωπική και συναισθηματική δέσμευση, προχώρησε. Σίγουρα όταν θα δεις το σκυλάκι σου θα το καταλάβεις. Και για όλες τις δυσκολίες θα βρεις τις λύσεις.

PS. Αυτό για την φιλοξενία μέσω φιλοζωικής, πιστεύω ότι είναι πολύ καλή περίπτωση και μεταβατικό στάδιο.

Ayraki, αν σου πω ότι σήμερα είδα φώτο το πιο γλυκό μουτράκι που έχω δει ποτέ (bonus: το έχει περιμαζεψει -και αυτό- ο άνθρωπος από τον οποίον είχα αποφασίσει να υιοθετήσω εφόσον δεν έπαιρνα απ'το δρόμο), και πέταξαν τα μάτια μου καρδούλες!!! Σκέφτομαι να κανονίσω μέσα στη βδομάδα να γνωριστούμε, και να δούμε απο εκεί πως θα πάει.

Για τη φιλοξενία το σκέφτηκα, και θα το συζητήσω και αυτό το ενδεχόμενο, όμως δε νομίζω ότι θα μπορέσω να το δώσω πίσω!

Νομίζω πως οι συνθήκες ποτέ δε θα είναι ιδανικές -τουλάχιστον θεωρητικά. Κι επειδή η θεωρία ποτέ δεν αντικαθιστά την πράξη, όπως είπαν κι άλλα μέλη εδώ, ή την παίρνεις την απόφαση, ή δεν την παίρνεις.

 

[Ayraki]

Με το καλό!!!! Το πιστεύω ότι όταν το δεις θα το ξέρεις.....και θα σε διαλέξει και αυτό εννοείτε.

Φωτό έχεις;

 

[Lolly]

Με το καλό!!!! Το πιστεύω ότι όταν το δεις θα το ξέρεις.....και θα σε διαλέξει και αυτό εννοείτε.

Φωτό έχεις;

Το πιστεύω ότι μας διαλέγουν, και γι'αυτό θέλω πρώτα να το συναντήσω, να δω κι εκείνο πως θα το πάρει το όλο θέμα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως "παραγγέλνουν" σκύλο απο φωτογραφίες.

Το κουκλι είναι αυτό



Οκ, δεν είναι και σε πολυ καλή κατάσταση, άλλωστε παρατημένο στο δρόμο ήταν. Προς το παρόν μένει στο αυτοκίνητο του ανθρώπου που το περιμάζεψε.

 

[Ayraki]

Φατσάρα!!!!Ευχομαι ότι καλύτερο

 

[Lolly]

Φατσάρα!!!!Ευχομαι ότι καλύτερο

Σ'ευχαριστώ! Δεν κρατήθηκα, επικοινώνησα με τον άνθρωπο και θα κανονίσω μέσα στη βδομάδα να τα πούμε κι από κοντά!

 

[Lolly]

Είπα να κάνω ένα update και να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου.

Την Παρασκευή που μας πέρασε κανόνισα να δω και από κοντά τον κουταβο. Συνεννοηθήκαμε να πάω από το σπίτι οπου φιλοξενούταν και ξεκίνησα με πολλή αγωνία και ανυπομονησία και αγχος, και γενικώς λίγο απ'όλα!

Φτάνοντας λοιπόν εκεί, συνειδητοποιώ ότι το κουτάβι που βλέπω μπροστά μου δεν είναι αυτό που είχα δει στη φώτο, και με πιάνει μια απογοήτευση... Είχε γίνει λάθος συνεννόηση, και το κουτάβι που ήθελα ήταν σε φιλοξενία σε άλλη πόλη. Εννοείται πως δεν κατηγορώ τον άνθρωπο, τόσα σκυλιά περνούν από τα χέρια του, λογικό είναι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Μου ζήτησε χίλιες φορές συγγνώμη, αλλά πραγματικά δεν χρειαζόταν.

Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η δική μου συμπεριφορά προς το "λάθος" κουτάβι. Ήταν ένα γλυκύτατο πλασματάκι -οι βασικές διαφορές ήταν ότι ήταν αρκετά νεαρό, σίγουρα κάτω από δύο μηνών, και αρκετά πιο μακρυτριχο σε σχέση με το άλλο. Και μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ πως ηταν λάθος μου που φρίκαρα και το απέρριψα με τη μια -άλλωστε δεν είναι πως είχα γνωρίσει το άλλο και μου έκανε, και πως να γίνει. Ήταν το μόνο πράγμα που με στενοχωρησε στην όλη ιστορία, και το σκέφτομαι ακόμα.

 

[mareco]

Οπότε; Τι σκέφτεσαι να κάνεις;