Τα νεφρά μας...
- Thread starter SofiaEve
- Ημερομηνία δημιουργίας
Καλό του ταξίδι...κουράγιο σε εσάς... είναι πολύ φτωχά τα λόγια τέτοιες ώρες...
σκληρό πράγμα να αδειάζει η καρδιά και το σπίτι σου...
σκληρό πράγμα να αδειάζει η καρδιά και το σπίτι σου...
Από τα πιό σοφά σχόλια που έχω διαβάσει τελευταία... πραγματικά λυπάμαι για τον χαμό του φίλου σου...
Πραγματικά λυπάμαι πολύ... Τουλάχιστον έζησε με ανθρώπους που τον φρόντισαν και τον αγάπησαν, μακάρι όλα τα κουτάβια από τέτοιες γέννες να είχαν τέτοια τύχη, να ζουν σε σπίτι και να τα αγαπουν εννοώ. Και επίσης το ποστ σου θα έπρεπε να διαβάζεται υποχρεωτικά από οποιονδήποτε σκέφτεται-ψάχνει να πάρει σκύλο.
Σοφία,
Εχω μπει 4 φορές και ξαναδιαβάζω... και, για μιά στιγμή, ένιωσα όπως νιώθετε εσείς... ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια...
Το έχουμε περάσει κι εμείς, όπως ξέρεις... με τον ίδιο τρόπο ακριβώς και για ίδιο χρονικό διάστημα... με τον Παίχτη, όμως, είχα μιά ελπίδα...
Ξεκουράστηκε, Σοφία...
Ταξίδεψε, αναμφισβήτητα, στο γνωστό Παράδεισο... και τώρα παίζει και τρέχει ελεύθερος και δυνατός, με όλους τους αγαπημένους μας... και σε περιμένει κάποτε, ν' ανταμώσετε...
Καλό Ταξίδι!
Εχω μπει 4 φορές και ξαναδιαβάζω... και, για μιά στιγμή, ένιωσα όπως νιώθετε εσείς... ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια...
Το έχουμε περάσει κι εμείς, όπως ξέρεις... με τον ίδιο τρόπο ακριβώς και για ίδιο χρονικό διάστημα... με τον Παίχτη, όμως, είχα μιά ελπίδα...
Ξεκουράστηκε, Σοφία...
Ταξίδεψε, αναμφισβήτητα, στο γνωστό Παράδεισο... και τώρα παίζει και τρέχει ελεύθερος και δυνατός, με όλους τους αγαπημένους μας... και σε περιμένει κάποτε, ν' ανταμώσετε...
Καλό Ταξίδι!
Σας ευχαριστώ όλους σας, πάρα πολύ, εκ βαθέων…
Να ευχαριστήσω και συγκεκριμένα, το μέλος @vek, που μας βοήθησε τόσο, όταν μας έπιασαν οι τρομερές ανορεξίες, και που του χάρισε, μαζί μας, μπόλικο χρόνο ποιοτικής ζωής: γλυκοπατάτες ο παίχτης? Γλυκοπατάτες! Και κολοκύθα στο φούρνο που κάνει καλό στα νεφρά. Και γίδα βραστή, να μοσχομυρίσει. Και πατσά, τον πράσινο τον μερακλίδικο, που του τον έδινα στα κρυφά, γιατί ο μπαμπάς του τσίναγε και μόνο στην ιδέα…
Πάντως, η στεναχώρια μας, δε μας κάνει ούτε χαζούς, ούτε άμοιρους ευθυνών. Γνωρίζουμε πολύ καλά, πλέον, την ευθύνη που πήραμε, όταν είπαμε ναι! και μπράβο! σε αυτή τη γέννα, όταν πήραμε τον κούκλο μας μωράκι (να ‘χε κλείσει 1μισι μήνα?), σα σίφουνας μπήκε στη ζωή μας, και το φώναζε μωρέ, πως ήθελε έναν εκπαιδευτή, για τον οποίο εμείς δεν είχαμε μεριμνήσει. Αυτό, και τα χρήματα που δεν διαθέσαμε για τακτικές εξετάσεις αίματος, θα είναι ένα βάρος στη συνείδησή μας. Αυτά τα μάθαμε, και τα πληρώσαμε με το ακριβότερο νόμισμα όλων, και εμείς και ο παίχτης μας μαζί.
Πρέπει να κάτσω κάποια στιγμή, να βρω τους υπόλοιπους που πήραν κουτάβι από αυτή τη γέννα, να τους ενημερώσω να κάνουν εξετάσεις και να στειρώσουν τα ζώα τους. Τις πιο χρωματιστές περιγραφές τις κρατώ για αυτούς που ζευγάρωσαν τους γονείς του Ποκ: πως τον τρυπάγαμε, 2 φορές τη μέρα, μέρα επί 4 μήνες, για να του προσφέρουμε το νερό που ο οργανισμός δεν μπορούσε να κρατήσει στο σώμα του, πως τον βλέπαμε μετά από κάθε γεύμα να πέφτει σε ληθάργους, λες και τον δηλητηριάζαμε με κάθε μπουκιά…
Να ευχαριστήσω και συγκεκριμένα, το μέλος @vek, που μας βοήθησε τόσο, όταν μας έπιασαν οι τρομερές ανορεξίες, και που του χάρισε, μαζί μας, μπόλικο χρόνο ποιοτικής ζωής: γλυκοπατάτες ο παίχτης? Γλυκοπατάτες! Και κολοκύθα στο φούρνο που κάνει καλό στα νεφρά. Και γίδα βραστή, να μοσχομυρίσει. Και πατσά, τον πράσινο τον μερακλίδικο, που του τον έδινα στα κρυφά, γιατί ο μπαμπάς του τσίναγε και μόνο στην ιδέα…
Έχω μπει στον πειρασμό να γράψω κομμάτια της ιστορίας μας σε διάφορους, μα να, είναι όλα πολύ πρόσφατα, και δεν είμαι καλή στις σύντομες περιγραφές, το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι κάτι του στυλ «Μα εμάς δεν δουλεύαν τα νεφράααα αααααργκλξνγφ»
Πάντως, η στεναχώρια μας, δε μας κάνει ούτε χαζούς, ούτε άμοιρους ευθυνών. Γνωρίζουμε πολύ καλά, πλέον, την ευθύνη που πήραμε, όταν είπαμε ναι! και μπράβο! σε αυτή τη γέννα, όταν πήραμε τον κούκλο μας μωράκι (να ‘χε κλείσει 1μισι μήνα?), σα σίφουνας μπήκε στη ζωή μας, και το φώναζε μωρέ, πως ήθελε έναν εκπαιδευτή, για τον οποίο εμείς δεν είχαμε μεριμνήσει. Αυτό, και τα χρήματα που δεν διαθέσαμε για τακτικές εξετάσεις αίματος, θα είναι ένα βάρος στη συνείδησή μας. Αυτά τα μάθαμε, και τα πληρώσαμε με το ακριβότερο νόμισμα όλων, και εμείς και ο παίχτης μας μαζί.
Πρέπει να κάτσω κάποια στιγμή, να βρω τους υπόλοιπους που πήραν κουτάβι από αυτή τη γέννα, να τους ενημερώσω να κάνουν εξετάσεις και να στειρώσουν τα ζώα τους. Τις πιο χρωματιστές περιγραφές τις κρατώ για αυτούς που ζευγάρωσαν τους γονείς του Ποκ: πως τον τρυπάγαμε, 2 φορές τη μέρα, μέρα επί 4 μήνες, για να του προσφέρουμε το νερό που ο οργανισμός δεν μπορούσε να κρατήσει στο σώμα του, πως τον βλέπαμε μετά από κάθε γεύμα να πέφτει σε ληθάργους, λες και τον δηλητηριάζαμε με κάθε μπουκιά…
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα πνευματικό άνθρωπο, καθόλου, μα με ανακουφίζει κάπως αυτό, να σκέφτομαι τον παίχτη κάπου όμορφα, να χει πιάσει κουβεντούλα, με τη Νίνα σου ας πούμε (που είναι, από όλες τις περιγραφές, my kind of girl). Και δώστου να μπουκώνεται τις πανσέτες και τους πατσάδες, και ψωμιά, πολλά ψωμιά!
Τι μου θυμίζεις τώρα... με κάθε σου λέξη, με κάθε παραμικρή περιγραφή... με κάθε παραμικρή λεπτομέρεια...
http://www.dogforum.gr/community/threads/Νίνα-lost-but-not-forgotten.11935/
Υ.Γ. Ευτυχώς που (ο "άντρας") είμαι μόνος... μαζί με τα σκυλιά μου... και, όπως ξέρεις, τα σκυλιά "δε μιλάνε"...
Last edited:
