Χμμμ.. λίγο δύσκολο για μένα μέσω του γραπτού λόγου.. θα προσπαθήσω όμως με ένα παράδειγμα απ'τον δικό μου σκύλο.
Στην ουσία τίποτα καινούργιο ή διαφορετικό από αυτά που ξέρουμε ήδη περί διαβάσματος του σκύλου, σωστού χρονισμού, συνέπειας και ηρεμίας.
Είμαι λοιπόν με την Λούνα στην βεράντα. Η Λούνα τον πρώτο καιρό δεν βγήκε ποτέ μόνη της, πάντα ήμουν παρών για έλεγχο των ερεθισμάτων και των αντιδράσεών της. Κάθομαι και πίνω τον καφέ μου και καλά αδιάφορα αλλά έχω την προσοχή μου πάνω της. Είναι και αυτή χαλαρή, ξάπλα και χαζεύει στο δρόμο. Ξαφνικά κοκκαλώνει στιγμιαία, τεντώνει τα αυτιά και κάνει να σηκωθεί. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, από εντελώς χαλαρός την ξαφνιάζω με ένα κοφτό ψιτ, την δείχνω με το δάχτυλο και την κοιτάω επίμονα αλλά ήρεμα. Ένα πράμα σαν τον Cesar δηλαδή..
Αν με κοιτάξει και ξανακάτσει όπως ήταν, ξαναγυρίζω χαλαρός σε ό,τι έκανα πριν και στέλνω και ένα σήμα ηρεμίας (πχ τέντωμα, χασμουρητό, ξύσιμο κτλ.
) Αν με το ψιτ γυρίσει μεν, αλλά δεν κάτσει όπως ήταν και πάει να ξανασηκωθεί, επαναλαμβάνω. Αν με γράψει (λόγω ισχυρού ερεθίσματος πχ) δεν το καίω κάνοντάς το πιο έντονα, αλλά πάω στο επόμενο βήμα που είναι να την πλησιάσω γρήγορα και αθόρυβα την ώρα που έχει απορροφηθεί στο ερέθισμα. Αν στην πορεία μέχρι να την φτάσω με αντιληφθεί και με κοιτάξει (συνήθως αυτό γίνεται), έχω το νού μου και σταματάω. Της κάνω νόημα με το χέρι να ξαπλώσει και μόλις ξαπλώσει, ξαναγυρίζω χαλαρά και συνεχίζω ό,τι έκανα..(τέντωμα, ξύσιμο κτλ). Αν δεν με αντιληφθεί, τότε την ξαφνιάζω με ένα πολύ σιγανό ψιτ κοντά της ή ένα άγγιγμα στο σβέρκο της και μετά ξανά τα ίδια, νόημα να ξαπλώσει κτλ.
Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο, κάπως έτσι ασχολήθηκα όποτε είχα χρόνο και όρεξη να το κάνω, όταν δεν είχα χρόνο η Λούνα απλά μέσα. Σε λίγες μέρες που καλύψαμε όλα σχεδόν τα ερεθίσματα με επιτυχία, ξεκίνησα να την αφήνω μόνη της αλλά εγώ να είμαι από μέσα, παρατηρώντας την και επεμβαίνοντας όποτε χρειαζόταν. Πλέον απλά κοιτάζει τους διερχόμενους σκύλους και γάτες. Μας πήρε 10 μέρες περίπου αλλά καθόλου επιπλέον χρόνο από αυτόν που θα περνούσα στην βεράντα μου. Αν όμως πχ είχα παρέα ή μιλούσα στο τηλέφωνο και δεν μπορούσα να έχω την προσοχή μου πάνω της, η Λούνα μέσα. Δεν ρίσκαρα να με πετύχει αφηρημένο. Με αυτόν τον τρόπο και τις επαναλήψεις, η Λούνα κατάλαβε πως στα συγκεκριμένα ερεθίσματα καθόμαστε χαλαροί και αδιάφοροι και δεν παθαίνουμε τίποτα, άρα δεν είναι τελικά σημαντικά.
Θα μου πείτε είναι εύκολο σκυλί η Λούνα, θα σας πω και το δικό σας είναι πιο εύκολο απ'ό,τι νομίζετε.
