Διαβάζοντας το παρόν θέμα, εντοπίζω δύο προβλήματα.
Το πρώτο είναι πως αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα συμπεριφοράς του σκύλου σαν την πιτυρίδα: "Άσε, έχω δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα..".
Είναι η κακιά μας συνήθεια να προσπαθούμε μέχρι εκεί που φτάνει η λογική μας και μετά να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Στην συνέχεια, είτε αποδεχόμαστε την πιτυρίδα στους ώμους μας, είτε κουρευόμαστε γουλί..Το πρόβλημα όμως έτσι δεν λύνεται ποτέ, απλά το κουκουλώνουμε και αυτό διαιωνίζεται, υποβαθμίζοντας την καθημερινότητα μας και πολλές φορές και των άλλων.
Το άλλο πρόβλημα είναι πως μπερδεύουμε το λογικό με το σωστό.
Όταν κάτι μας φαίνεται λογικό, ΔΕΝ σημαίνει οτι είναι και σωστό. Πίσω από οποιαδήποτε πράξη υπάρχει κάποια λογική, αυτό δεν σημαίνει όμως οτι είναι και σωστή. Η λογική είναι κάθε φορά αλληλένδετη με τις πληροφορίες-γνώσεις που έχουμε για κάθε θέμα. Μία μόνο μικρή καινούργια πληροφορία είναι ικανή να ανατρέψει εντελώς αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε λογικό και σωστό.
Η πληροφορία της ημέρας λοιπόν είναι πως και ο σκύλος με την σειρά του, γαυγίζει γιατί είναι σίγουρος οτι υπάρχει λόγος. Αν όμως του δώσουμε την πληροφορία οτι δεν κινδυνεύει, ούτε από τα διερχόμενα σκυλιά, ούτε από τα μαντρωμένα, τότε απλά δεν θα έχει λόγο να γαυγίζει.
Κάποιοι ίσως πούν ναι αλλά είναι στα ένστικτά τους να είναι φύλακες, καχύποπτα κτλ κτλ. Ναι αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι είναι ηλίθια. Αν δεν υπάρχει λόγος στο μυαλό τους για να είναι σε κατάσταση fight or flight, τότε δεν θα μπουν εξ'αρχής, ακόμα και τα πιο δύσκολα σκυλιά. Και πιστέψτε με, θα είναι ΟΚ με αυτό.
Αν λοιπόν έχουμε δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα, τότε ο σκύλος μας δεν είναι κάποια μοναδική περίπτωση που δεν παίρνει θεραπεία, αλλά απλά δεν έχει καταλάβει τί προσπαθούμε να του πούμε. Και γι αυτήν την άστοχη επικοινωνία ευθυνόμαστε εμείς, όχι ο σκύλος.
Προσωπικά πάντως, από την στιγμή που ο σκύλος μου παραμένει αδιάφορος και δεν προκαλεί ούτε καν με τα μάτια (κατόπιν εκπαίδευσης πάντα), επιδιώκω να περνάω από φασαριόζικες γειτονιές, πρώτα για περαιτέρω απευαισθητοποίηση και δεύτερον επειδή ελπίζω κάποτε (σε μερικές γενιές ίσως) να λυθεί το πρόβλημα και όχι να διαιωνίζεται. Πως θα λυθεί; Πρώτα με την πληροφόρησή του ανεύθυνου ιδιοκτήτη οτι αυτός κάνει κάτι λάθος και στην συνέχεια με προβληματισμό και αναζήτηση λύσεων από μέρους του (πχ εκπαιδευτή).
Το πρώτο είναι πως αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα συμπεριφοράς του σκύλου σαν την πιτυρίδα: "Άσε, έχω δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα..".
Είναι η κακιά μας συνήθεια να προσπαθούμε μέχρι εκεί που φτάνει η λογική μας και μετά να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Στην συνέχεια, είτε αποδεχόμαστε την πιτυρίδα στους ώμους μας, είτε κουρευόμαστε γουλί..Το πρόβλημα όμως έτσι δεν λύνεται ποτέ, απλά το κουκουλώνουμε και αυτό διαιωνίζεται, υποβαθμίζοντας την καθημερινότητα μας και πολλές φορές και των άλλων.
Το άλλο πρόβλημα είναι πως μπερδεύουμε το λογικό με το σωστό.
Όταν κάτι μας φαίνεται λογικό, ΔΕΝ σημαίνει οτι είναι και σωστό. Πίσω από οποιαδήποτε πράξη υπάρχει κάποια λογική, αυτό δεν σημαίνει όμως οτι είναι και σωστή. Η λογική είναι κάθε φορά αλληλένδετη με τις πληροφορίες-γνώσεις που έχουμε για κάθε θέμα. Μία μόνο μικρή καινούργια πληροφορία είναι ικανή να ανατρέψει εντελώς αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε λογικό και σωστό.
Η πληροφορία της ημέρας λοιπόν είναι πως και ο σκύλος με την σειρά του, γαυγίζει γιατί είναι σίγουρος οτι υπάρχει λόγος. Αν όμως του δώσουμε την πληροφορία οτι δεν κινδυνεύει, ούτε από τα διερχόμενα σκυλιά, ούτε από τα μαντρωμένα, τότε απλά δεν θα έχει λόγο να γαυγίζει.
Κάποιοι ίσως πούν ναι αλλά είναι στα ένστικτά τους να είναι φύλακες, καχύποπτα κτλ κτλ. Ναι αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι είναι ηλίθια. Αν δεν υπάρχει λόγος στο μυαλό τους για να είναι σε κατάσταση fight or flight, τότε δεν θα μπουν εξ'αρχής, ακόμα και τα πιο δύσκολα σκυλιά. Και πιστέψτε με, θα είναι ΟΚ με αυτό.
Αν λοιπόν έχουμε δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα, τότε ο σκύλος μας δεν είναι κάποια μοναδική περίπτωση που δεν παίρνει θεραπεία, αλλά απλά δεν έχει καταλάβει τί προσπαθούμε να του πούμε. Και γι αυτήν την άστοχη επικοινωνία ευθυνόμαστε εμείς, όχι ο σκύλος.
Προσωπικά πάντως, από την στιγμή που ο σκύλος μου παραμένει αδιάφορος και δεν προκαλεί ούτε καν με τα μάτια (κατόπιν εκπαίδευσης πάντα), επιδιώκω να περνάω από φασαριόζικες γειτονιές, πρώτα για περαιτέρω απευαισθητοποίηση και δεύτερον επειδή ελπίζω κάποτε (σε μερικές γενιές ίσως) να λυθεί το πρόβλημα και όχι να διαιωνίζεται. Πως θα λυθεί; Πρώτα με την πληροφόρησή του ανεύθυνου ιδιοκτήτη οτι αυτός κάνει κάτι λάθος και στην συνέχεια με προβληματισμό και αναζήτηση λύσεων από μέρους του (πχ εκπαιδευτή).