Λοιπόν, μετά την έκθεση που πήγε πολύ καλά και για τα 2 "παιδιά" μας -ο Μάκης μόνο τσαντίστηκε με τα ροτβάιλερ γιατί παίζαμε μαζί με την αδερφή μας (θηρία και οι 2) κόντρα με κάποια πιο μικράκια και διάλεξε αυτήν ο κριτής και όχι εμάς (κι εγώ λέω "κλάιν μάιν", very promising βγήκαμε, για μωρό ούτε 6 μηνών μιλάμε) -ο δε Αιζακίδης πήρε RCAC (φτου το παλικάρι μου, φαντάσου και να είχαμε την κατάλληλη εμπειρία), πλακώσαμε τις προπονήσεις στον τρελό για να φτιάξει σώμα. Τουτέστιν, 2 φορές την ημέρα 30λεπτη βόλτα. Όπου ο Άιζακ φοράει στηθόλουρο και μας σέρνει στις ανηφόρες του χωριού (στις κατηφόρες του΄χει ήδη βγει η γλώσσα ευτυχώς, αν αποκτήσει αντοχή στο μέλλον θα πηγαίνει με δίπλα, δεν το ρισκάρω). Για την ιστορία, όταν τον βγάζω εγώ μόνη μου έχω το στηθόλουρο στο χέρι και το κολάρο με οδηγό περασμένο στη μέση μου, γιατί 50 κιλά δεν του είναι και τίποτα

Χθες βγήκαμε μαζί με τον Μάκη, ο οποίος είναι και 80 κιλά:
...Και ξανά προς τη δόξα τραβά...
Να ζητήσω συγγνώμη από τους κατοίκους του χωριού γιατί αναστατώνονται όλα τα σκυλιά στο πέρασμά μας, υπομονή μέχρι να φύγουμε
