@Berna: Όχι δεν θα είχα τύψεις, θα το πουλούσα, δεν θα το σκότωνα..
Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες, τα έχω σκεφτεί πολλές φορές (π.χ. δίνω 80 ευρώ το μήνα για τροφή του σκύλου μου, ενώ με τα ίδια λεφτά ένα παιδάκι στην Αφρική θα επιβίωνε της πείνας, κλπ, κλπ, όπως πολύ σωστά αναφέρεις στα παραδείγματά σου), αλλά μάλλον (δυστυχώς) η καπιταλιστική κοινωνία της οποία ως μέσος άνθρωπος είμαι μέλος, καταφέρνει τις περισσότερες φορές να απενεχοποιεί τις επολογές μας (μου).Με κάποια από αυτά τα λεφτά? Αυτό από ότι εγώ αντιλαμβάνομαι δεν ισχύει μόνο για την πώληση ενός σκυλιού, αλλά και ενός σπιτιού. Όποιος έχει ακριβό σπίτι και δε πουλάει, 2ο αυτοκίνητο, ακριβό ρολόι, βγαίνει για φαγητό 1 φορά την εβδομάδα και εν γένει ζει με τρόπο άνω του Min επιβίωσης και δε δίνει το περίσσευμά του για να βοηθήσει τα παιδιά που υποφέρουν είναι υβριστής.
Το θέμα είναι η ιεράρχιση τελικά, εάν πείναγε το παιδί μου όχι μόνο το σκυλί μου βρε και το συκώτι μου και τον εαυτό μου θα πούλαγα...
Σωστά, αλλά 1.000.000 ευρώ για ένα σκύλο νομίζω ότι ξεφεύγει λίγο από τις επιλογές του μέσου ανθρώπου σε καπιταλιστική κοινωνία. Έχεις ωστόσο δίκιο, ότι και με πολύ λιγότερα χρήματα τα οποία σπαταλάμε σε διάφορα ίσως όχι τόσο σημαντικά πράγματα, για κάποιους ανθρώπους θα αποτελούσαν θέμα επιβίωσης, ωστόσο είναι νομίζω διαφορετικό το μέγεθος. Πολλές φορές δεν νοιώθω καλά με τις επιλογές μου που μπορεί να είναι περιττές ή να καλύπτουν τεχνητές ανάγκες την ίδια στιγμή που άλλοι -που από τύχη και μόνο δεν είμαι εγώ στη θέση τους και αυτοί στην δική μου- αγωνίζονται για καθημερινή επιβίωση, ωστόσο καταφέρνω να το ξεχνάω -με έχει διδάξει η καπιταλιστική κοινωνία το πώς- και να συνεχίζω να ευχαριστιέμαι την ικανοποίηση των τεχνητών αναγκών μου. Νομίζω όμως ότι το να μην πουλήσω το σκύλο μου για 1.000.000 ευρώ ούτε η καπιταλιστική κοινωνία με όλα της τα κόλπα και τις άπειρες δικαιολογίες θα κατάφερνε να με πείσει ότι καλώς έπραξα. Επιμένω -χωρίς υποκρισία, πίστεψέ με-, γνωρίζοντας ότι οι παραδοχές μου παραπάνω παζαρεύουν την έννοια της ύβρεως και της υποκρισίας, της συνείδησης και της ενοχής- ότι μια τέτοια επιλογή θα αποτελούσε ύβρις. Γνωρίζω επίσης ότι όλα αυτά είναι λίγο δικαιολογίες, και εξηγούμαι: Με το να αναγάγω την πονοψυχία, την φιλανθρωπία και την συνείδησή μου σε επίπεδο "ο σκύλος μου ή 1.000.000 ευρώ" γίνεται πιο εύκολο να πειστώ ότι τα υπόλοιπα καθημερινά διλλήματα (κουστούμι των 1000 ευρώ, κάποιοι με αυτά περνούν δυο μήνες κλπ, κλπ, κλπ), δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά και να κάνουν την απόρριψή τους ή την καταχώνιασή τους στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου ευκολότερη.Ωστόσο ότι η ιδεά και μόνο του ότι κάποιος επιλέγει να μη πουλάει το σκυλί του και να βοηθήσει τα παιδάκια είναι ίβρυς εμένα μου φαίνεται υποκριτικό. Εφόσον κάποιος λειτουργεί όπως ο μέσος άνθρωπος σε καπιταλιστική κοινωνία.
Last edited: