Λοιπόν από βλακεία καθαρά θα έστελνα τη Λούση αδιάβαστη..
Ενώ μετεγχειρητικά η πορεία της ήταν πολύ καλή, έτρωγε και έπινε και έπαιρνε τα πάνω της αρχές Αυγούστου και ίσως και νωρίτερα άρχισε να βήχει και να μη τρώει πάρα πολύ.
Για κάποιο λόγο πίστεψα ότι παρόλο που η βιοψία ήταν αρνητική ο βήχας της είχε να κάνει με κακοήθεια στο πνεύμονα και αποφάσισα να μη ταλαιπωρώ το ζώο με ατέλειωτες εξετάσεις και κτηνιάτρους, να τη ταίζουμε με μαγειρεμένο φαγητό και να περνάει όσο καλύτερα γίνεται μέχρι όσο πάει. Επειδή είναι ένας σκύλος που όσο ήρεμος και καλός έιναι τόσο δύστροπος και αγχώδης γίνεται στο γιατρό, αντίθετα από τους δύο σαρδανάπαλους, κι επειδή πέρασε μεγάλη ταλαιπωρία με υπέρηχους εγχειρήσεις, ενέσεις κλπ, αποφάσισα όπως έγραψα παραπάνω να την αφήσω ήσυχη.
Ο βήχας υποχώρησε αλλά δεν έτρωγε καλα η Λούση...
Το προηγουμενο Σάββατο όμως είχα την επιφοίτηση ότι καλό θα ήταν να πάμε για επανάληψη εξετάσεων και μια γενική εικόνα.
Και τελικά δεν υπήρχε καρκίνος του πνεύμονα παρά μόνο στη φαντασία μου, έχει χειροτερέψει όμως πολύ το πρόβλημα της καρδιάς της και πήρε επιπλέον φάρμακα. 2-3 ημέρες μετά τη χορήγηση των νέων φαρμάκων το ζώο έχει ξαναπάρει τα πάνω του, άνοιξε η όρεξη της και πάει πολύ καλύτερα. Και η διάθεση της βελτιώθηκε θεαματικά.
Τι να πω τώρα για τη βλακεία μου; Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους...