Στο θέμα της εκπαίδευσης σκύλων σε φύλαξη, γενικότερα είμαι της άποψης ότι είναι όμορφο να γίνεται, αν θέλουμε. Πως όμως το εννοώ...
Για εμένα η εκπαίδευση φύλαξης είναι ή μπορεί να είναι, άλλη μια ευκαιρία για ενασχόληση με το σκύλο, ουσιαστική και διασκεδαστική. Αυτά βέβαια υπό καλές (δεν λέω ιδανικές) συνθήκες.
Απαραίτητη, για παράδειγμα, είναι μια πολύ καλή βασική υπακοή για να προχωρήσεις σε επόμενο βήμα. Επίσης, τον σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι άνθρωποι που πλαισιώνουν την "ιστορία" (ιδιοκτήτης, εκπαιδευτής, οικογένεια, περίγυρος). Αν αυτοί δεν έχουν κοινή λογική και κρίση ότι και να κάνουν μπορεί να είναι από άχρηστο ως επικίνδυνο (από το να πάρουν ποδήλατο ή μηχανάκι, μέχρι να παίξουν μπάλα στην πλατεία).
Για εμένα, λοιπόν, αν δεις την εκπαίδευση φύλαξης, σωματοφυλακής, κλπ. σαν agility, dogdancing ή IPO και την κατοχή σκύλου υπεύθυνα, τότε καλώς κάνεις ότι κάνεις.
Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν ξέρει καν για πιο λόγο έχει ή θέλει να έχει σκύλο, οπότε τα λάθη και τα "ατυχήματα" είναι αναπόφευκτα. Ευτυχώς, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα κάνουμε να φαίνονται εμείς καμιά φορά κι έτσι δεν μαζεύουμε πτώματα συνέχεια (θα είχαμε απαγορεύσει και αφανίσει κάθε σκύλο). Είναι τραγικά μόνο αν αυτό το κάτι λίγο % τύχει σε εμάς ή δίπλα μας.
Η γνώση, το να ξέρεις "τι μπορεί να γίνει" σε κάνει (και εμένα) πολλές φορές να θες να προλάβεις ακόμα και αυτό το 1%... Γιατί το έχεις δει και ξέρεις πόσο άσχημο είναι και πως καταλήγει. Μα είναι υπερβολικά δύσκολο ως ακατόρθωτο να κάνεις κάποιον να δει το 1% όταν αγνοεί και το υπόλοιπο 99%... Κάποτε πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό το 99% που νομίζουμε πως γνωρίζουμε και να αφήσουμε το 1% για (πολύ) αργότερα...
Το "πέθανα" λίγο, αλλά δε βαριέσαι... Γιορτές είναι!
