...οι ευαίσθητοι παθαίνουνε στη ζωή κι αργούν,
λες κι ο κόσμος τα κανόνισε να κερδίζει ο λύκος...
Φίλε
Sandos,
Εκεί που πάει, η Μάγια σου θα τρέχει ανάλαφρη και θα παίζει σαν μικρό κουτάβι...
Η Μάγια σου, δεν έφυγε... και δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σου...
Θα μπαίνεις σπίτι και θα νιώθεις ότι είναι κάπου εκεί και σε κοιτάζει με σκανταλιάρικο βλέμμα... έτοιμη για παιχνίδι...
Και, σιγά-σιγά, ο πόνος θα υποχωρεί... και το μόνο που θα μένει, θα είναι μιά γλυκειά ανάμνηση της ομορφιάς της...
Και ο χρόνος... και ένα άλλο κουτάβι... θα κάνουν τη δουλειά...
Η δική μου Μάγια, η Νίνα, έφυγε τα Χριστούγεννα του 2009... και δεν την έχουμε ξεχάσει ποτέ... βρίσκεται "εκεί"...
Μόλις τώρα, κοιτάζω πίσω από το γραφείο μου και βλέπω ένα μεγάλο πορτραίτο της... και αναλογίζομαι ότι τα δυό σκυλάκια που έχω σήμερα μαζί μου, δεν της μοιάζουν στο παραμικρό... Ισως, ασυναίσθητα, το κάναμε επίτηδες... γιατί, κάθε σκυλί, είναι μοναδικό...
Οπως σου είπαν, λοιπόν και οι υπόλοιποι, να μια ιδέα, για σας, που είστε συνειδητοποιημένοι ιδιοκτήτες σκύλου...
Βγες έξω και κάνε μιά μεγάλη, χαλαρή βόλτα... εκεί έξω, θα συναντήσεις (αν δεν έχει γίνει ήδη) κάποια σκυλιά... μερικά από αυτά θα σε κοιτάζουν, ζητώντας την προσοχή σου... ένα από αυτά, μπορεί να γίνει ο "αναντικατάστατος" σύντροφος της οικογένειάς σας...
Τα λόγια έχουν στερέψει... Καλό ταξίδι, Μάγια!