labradorhunt said:
Είναι όντως τόσο "ακατόρθωτο" να έχεις κουτάβι στο σπίτι?Θα ήθελα αν κάποιοι από εσάς έχουν ή μεγάλωσαν κουτάβι στο σπίτι τους να μου πουν πώς τελικά τα κατάφεραν και αν είναι όντως τόσο δύσκολο.
Ακατόρθωτο δεν είναι! Με καλή θέληση και πρόγραμμα όλα γίνονται!
Εάν μένεις μόνος στο σπίτι, διαμόρφωσε ένα χώρο που το κουτάβι σου θα μένει εκεί τις ώρες που λείπεις με τα παιχνίδια του και το κρεβατάκι του.
Διάβασε την δική μου περιπέτεια για να πάρεις μια ιδέα του τι σε περιμένει…
Οι πρώτες δύσκολες μέρες.
Εγώ στην αρχή, είχα αδειάσει το ένα υπνοδωμάτιο, είχα στρώσει κάτω εφημερίδες και τον είχα βάλει εκεί. Τις πρώτες μέρες έκλεγε και γκρίνιαζε. Τον αγνόησα. Την τέταρτη μέρα κοιμήθηκε ήσυχα και αυτός και εμείς και μετά δεν ενόχλησε ποτέ ξανά.
Μέχρι να μπορώ να τον βγάλω έξω η κατάσταση ήταν απελπισία. Κάθε πρωί που άνοιγα το δωμάτιο αντίκριζα το χάος, λερώματα παντού και βρόμικους τοίχους. Έχω δώσει τόσα λεφτά σε χλωρίνες και detol, που αν τα μάζευα θα μπορούσα να πάω ένα ταξιδάκι στο Μπαλί για Πάσχα…
Ο μικρός εξερευνητής
Σιγά σιγά άρχιζε να εξερευνά το υπόλοιπο σπίτι. Έχουμε και λέμε:
Σχισμένα μαξιλάρια , σαλιωμένα ριχτάρια, δαγκωμένα πόδια τραπεζιών και παραμορφωμένα παπούτσια (τις μπότες απ’ τον Χαραλά ακόμα τις κλαίω).

Εγώ πανικόβλητη από πίσω, μη τυχόν και μασήσει κανένα καλώδιο...
Το σπίτι μου για 2 μήνες θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο.
Είχα μεταφέρει τα ακριβά έπιπλα στην αποθήκη, είχα βγάλει τα χαλιά και το pc μετακόμισε στην κρεβατοκάμαρα.
Οι πρώτες εξορμήσεις στον κήπο…
Ευτυχώς ο χειμώνας ήταν ήπιος. Άρχισε να βγαίνει έξω…
Στην αυλή του σπιτιού ο άντρας μου καλλιεργεί σπάνια παχύφυτα και κάκτους. Την έχεις δει την ταινία «ο επίμονος κηπουρός»? Έτσι και ο μικρός φρόντιζε να «περιποιείται» ότι μπορεί. Γλάστρες αναποδογυρισμένες, χώματα σκορπισμένα, λάστιχα ποτίσματος δαγκωμένα.
Το τέλος των «Παθών»…
Η λύση δόθηκε ως δια μαγείας, όταν ξεκινήσαμε εκπαίδευση βασικής υπακοής και αρχίσαμε τις καθημερινές βόλτες. Το σκυλί εκτονώθηκε και έμαθε να υπακούει. Από τότε, δόξα τον καλό Θεούλη, κανένα πρόβλημα.
Συμπέρασμα…
Θα έρθουν στιγμές που θα σου έρχεται να το πνίξεις!
Σκέψου να γυρνάς απ’ τη δουλεία το βράδυ και αντί να αράξεις στον καναπέ και να δεις τα αθλητικά, να φοράς το φακιόλι και την ποδίτσα και να λες τον πόνο σου στην σφουγγαρίστρα. :lol:
Μην απελπιστείς! Δώσε όση αγάπη έχεις και πάρε και κανένα λεξοτανίλ για να αντέξεις τους πρώτους δύσκολους μήνες. :lol: :lol:
Αν όλα πάνε καλά θα αποκτήσεις ένα υπέροχο φίλο που θα σε συντροφέψει πιστά για τα επόμενα 10 περίπου χρόνια. :wink: