Και να προσθέσω κάτι ακόμα, για να μην παρεξηγηθώ...
Η "κλασική" μέθοδος εκπαίδευσης (πνίχτης και διόρθωση) δεν ήταν ποτέ το καλύτερό μου... δεν ανήκει στη δική μου ιδιοσυγκρασία...
Παρόλα αυτά, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι:
Ξεκινάς θετικά, όσο θετικά γίνεται... προσπαθείς να γίνεσαι "αρχηγός" (εκπαιδεύοντας πολύ τον εαυτό σου), όσο πιο αρχηγός γίνεται... Προσπαθείς να "πείσεις" το σκύλο ότι είσαι ο αρχηγός, τον οποίο δεν πρέπει να αμφισβητεί... Και, συμφωνώ, ότι ο ιδανικός "αρχηγός" δεν χρειάζεται να διορθώσει...
Και κλιμακώνεις... ναι, πιθανόν θα χρειαστεί και διόρθωση... και ισχυρότερη διόρθωση... και, σαφώς, πρέπει να έχεις μάθει να "τσεκάρεις" και όχι να "πνίγεις" το σκύλο... σαν να τραβάς κάποιον από το μανίκι, για να σε προσέξει...
Εχω γνωρίσει σκύλους που δεν μπορείς να τους αποτρέψεις με μεζεδάκι και με λεκτική εντολή, όταν έχουν "κλειδώσει" κάτι "ενδιαφέρον", που βρίσκεται στα 2-3 μέτρα απόσταση...