Επειδή σε περίπτωση που μια τέτοια υπόθεση πάει σε δικαστήριο δεν ξέρουμε πως θα την "δει" ο δικαστής. Δια παν ενδεχόμενο.
Δεν έχει τι "θα δει" ο δικαστής. Έχει τι είναι γραμμένο στα χαρτιά και τι λέει ο νόμος. Γιατί αν ο "Χ" δικαστής αποφασίσει κατά το δικό του δοκούν που δεν θα είναι σύμφωνο με το νόμο, θα του έρθει στα μούτρα μια αναίρεση της απόφασης από έναν ψαγμένο δικηγόρο, πράγμα που κανένας δικαστής δεν το θέλει.
Έτυχε στα δικαστήρια μια τέτοια περίπτωση, μόνο που η ιδιοκτήτρια του σπιτιού ήταν πολύ πονηρή. Όταν ο νοικάρης της έφερε σκύλο και επειδή ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αφού δεν είχαν προσυμφωνήσει κάτι σχετικό, ζήτησε ασφαλιστικά μέτρα απομάκρυνσης του σκύλου με την αιτιολογία της αλλεργίας. Προσκόμισε και καμιά δεκαριά γνωματεύσεις από γιατρούς ότι είναι αλλεργική στην τρίχα του σκύλου και το έπαιξε "το θέλω το καημένο, αλλά κι' εγώ υποφέρω...".
Και όταν μπαίνει θέμα υγείας στη μέση - άσχετα αν είναι αληθινό ή όχι - ο νόμος υποχρεωτικά διαφοροποιείται.
Εδώ μπαίνουν ένα σωρό παράμετροι:
1) Ένας υποψιασμένος δικαστής θα μπορούσε να δώσει εντολή για περαιτέρω εξετάσεις από ιατροδικαστή και για το πόσο αληθινός είναι ο ισχυρισμός περί υγείας.
2) Ένας δικαστής που δεν έχει ιδέα από σκυλιά ή δεν είναι κυνόφιλος να βγάλει απόφαση υπέρ της ιδιοκτήτριας.
3) Κάποιος που έχει να διεκπεραιώσει μεγάλο όγκο δικογραφιών και σου λέει "με αυτά θα ασχολούμαστε? έξω ο σκύλος..."
4) Κάποιος άλλος που επειδή είναι και υποψιασμένος και κυνόφιλος να δώσει αναβολή μέχρι να το ξανασκεφτεί.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά ας μην εκθέσουμε την δικαιοσύνη παραπάνω.
Το ρεζουμέ: καλό είναι να μην μπλέξεις με δικαστήρια. Λύνεις όσο πιο φιλικά μπορείς την διαφορά και απλά εύχεσαι να έχεις πέσει σε "άνθρωπο".
