Κι εγώ κόντεψα να πάρω σε μαύρη σακούλα την κουτάβα μου, και φεύγοντας είπα δεν ξαναπατάω.
Μόλις όμως ηρέμησα και μπόρεσα να σκεφτώ και πάλι λογικά, κατάλαβα ότι δε μου φταίνε σε τίποτα οι κλινικές αλλά το ζώον που είχε στα χέρια του το σκυλί μου.
Γι' αυτό και επιμένω πάντα να ξέρουμε ποιόν πάμε να βρούμε όταν πάμε στην οποιαδήποτε κλινική.
Συγκεκριμένα στου ΑΠΘ,
- δε θα πάω στην κλινική στα κουτουρού να αναθέσω το σκύλο μου στον τυχαίο φοιτητή, που μπορεί να είναι ο καλύτερος του κόσμου μπορεί όμως και να το κοιτάζει λες και βλέπει δεινόσαυρο. Θα πάω μόνο με ραντεβού.
- δε θα πάω αν το σκυλί μου είναι επείγον περιστατικό με την έννοια ότι μπορεί να τα τινάξει από στιγμή σε στιγμή, γιατί ο τρόπος που λειτουργούν είναι τέτοιος που θα τα τινάξει περιμένοντας στην ουρά.
Θα πάω όμως αν ξέρω πώς να εκμεταλλευτώ τα μυαλά και τα χέρια που υπάρχουνε εκεί μέσα (και πλέον το ξέρω μια και συχνάζω εκεί από το '93 + ότι το πάθημα μου έγινε μάθημα και δεν έχω πια καμιά συστολή στο να απομακρύνω οποιονδήποτε απλώνει χέρι στο σκυλί μου χωρίς να τον έχω επιλέξει).
Προσοχή λοιπόν σε ότι αφορά το σε ποιόν απευθυνόμαστε όταν πάμε στις κλινικές.
