Είδα τους σκύλους και η άποψή μου είναι πως ΔΕΝ είναι στο dna το πρόβλημά τους.
Νομίζω το εξέφρασα αυτό στην περιγραφή τους.
Είχα πει πως ο α) μεγάλωσε ΤΕΛΕΙΩΣ λάθος και ο β) επίσης (κακές εμπειρίες απο ανθρώπους). Φυσικά με τέτοια ζωή, δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ να ξέρει πως θα ήταν σε χαρακτήρα, αν είχαν μεγαλώσει σωστά.
Δεν είναι εκεί το θέμα όμως. Δεν έχει σημασία πια.
Το θέμα είναι πως η μόνη λύση και για τους δύο σκύλους είναι η ευθανασία.
Γιατί δεν "φτιάχνονται"; Για δύο λόγους:
Α) Αν ένας σκύλος δεν έχει τα ΒΑΣΙΚΑ κι απαραίτητα, ΔΕΝ μπορεί να ζητάς τίποτα από αυτόν. ΤΙΠΟΤΑ. Μέσα στα "βασικά" είναι κι ένα αφεντικό που αγαπάει. Μετά είναι η βόλτες, η διατροφή, η στέγη, το καθαρό νερό κλπ. Αυτοί οι σκύλοι δεν είχαν ποτέ τα βασικά και ποτέ δεν θα τα έχουν.
Β) Ο εκπαιδευτής δεν μπορεί να εκπαιδεύσει μόνο τον σκύλο (λες και τον προγραμματίζει) και μετά να τον αμολύσει στον δρόμο ή να τον βάλει πάλι στην κόλαση που ήταν. Η συμπεριφορά του σκύλου ΑΜΕΣΩΣ θα γίνει όπως πρώτα.
Λόγο του ότι ΠΟΤΕ δεν θα βρεθεί άνθρωπος να αναλάβει υπεύθυνα αυτά τα ζώα, δεν θα εκπαιδευτούν ποτέ. Η εκπαίδευσή τους θα ήταν δυνατή (ΙΣΩΣ) μόνο αν κάποιος διέθετε ΠΟΛΛΑ χρήματα και ΠΟΛΥ χρόνο για τους σκύλους αυτούς. Μα εδώ, ο ένας δεν είχε ιδιοκτήτη, ο άλλος είχε τον χειρότερο του κόσμου! Η άλλη πιθανότητα είναι να τα υοθετούσε κάποιος εκπαιδευτής. Πράγμα πολύ, πολύ δύσκολο.
Ο εκπαιδευτής ξέρει πολύ καλά το μέγεθος της "ζημιάς" των σκύλων αυτών (και το ρίσκο που πρέπει να πάρει για να ζει μαζί τους). Για πιο λόγο να το κάνει; Και αν θέλει να βοηθήσει σκύλους που έχουν ΜΕΓΑΛΗ ανάγκη, με τον χρόνο που θα σπαταλούσε σε αυτούς τους 2 σκύλους θα μπορούσε να βοηθήσει 47 άλλα αδέσποτα κουτάβια (να τα εκπαιδεύσει και να τους βρει σπίτια).
Τέλος, ακόμη και να εκπαιδευτόντουσαν οι σκύλοι (αφού έβρησκαν πρώτα σωστά αφεντικά) στην καλύτερη περίπτωση δεν θα πείραζαν το αφεντικό τους. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ μετά από όσα πέρασαν (και όλα τα δαγκώματα που έκαναν) να γινόντουσαν ποτέ άξιοι εμπιστοσύνης, να μην πειράξουν παιδί ή ξένο για ψύλου πήδημα. Αυτό θα σήμαινε αυτόματα πως θα ζούσαν σε περιορισμό (έστω σχετικά) μέχρι να πεθάνουν, και ποτέ δεν θα είχαν την ζωή που αξίζει σε κάθε σκύλο.
Δεν νομίζω πως έχει εφευρεθεί το βασανιστήριο που αξίζει στους ανθρώπους που κατάτρεψαν αυτές τις 2 αθώες ψυχές. Το θέμα όμως παραμένει πως οι σκύλοι καταστράφηκαν, όπως ΠΟΛΛΟΙ σκύλοι κάθε χρόνο σ' ολόκληρο τον κόσμο, από καθαρή ΒΛΑΚΕΙΑ/ΚΑΚΙΑ των ιδιοκτητών τους. Και αυτό εγώ ΔΕΝ το κατατάσω στα θέματα υγείας. Τα 99 στα 100 (που θανατώνονται για επιθετική συμπεριφορά), μια χαρά σκυλάκια ξεκίνησαν...
Νομίζω το εξέφρασα αυτό στην περιγραφή τους.
Είχα πει πως ο α) μεγάλωσε ΤΕΛΕΙΩΣ λάθος και ο β) επίσης (κακές εμπειρίες απο ανθρώπους). Φυσικά με τέτοια ζωή, δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ να ξέρει πως θα ήταν σε χαρακτήρα, αν είχαν μεγαλώσει σωστά.
Δεν είναι εκεί το θέμα όμως. Δεν έχει σημασία πια.
Το θέμα είναι πως η μόνη λύση και για τους δύο σκύλους είναι η ευθανασία.
Γιατί δεν "φτιάχνονται"; Για δύο λόγους:
Α) Αν ένας σκύλος δεν έχει τα ΒΑΣΙΚΑ κι απαραίτητα, ΔΕΝ μπορεί να ζητάς τίποτα από αυτόν. ΤΙΠΟΤΑ. Μέσα στα "βασικά" είναι κι ένα αφεντικό που αγαπάει. Μετά είναι η βόλτες, η διατροφή, η στέγη, το καθαρό νερό κλπ. Αυτοί οι σκύλοι δεν είχαν ποτέ τα βασικά και ποτέ δεν θα τα έχουν.
Β) Ο εκπαιδευτής δεν μπορεί να εκπαιδεύσει μόνο τον σκύλο (λες και τον προγραμματίζει) και μετά να τον αμολύσει στον δρόμο ή να τον βάλει πάλι στην κόλαση που ήταν. Η συμπεριφορά του σκύλου ΑΜΕΣΩΣ θα γίνει όπως πρώτα.
Λόγο του ότι ΠΟΤΕ δεν θα βρεθεί άνθρωπος να αναλάβει υπεύθυνα αυτά τα ζώα, δεν θα εκπαιδευτούν ποτέ. Η εκπαίδευσή τους θα ήταν δυνατή (ΙΣΩΣ) μόνο αν κάποιος διέθετε ΠΟΛΛΑ χρήματα και ΠΟΛΥ χρόνο για τους σκύλους αυτούς. Μα εδώ, ο ένας δεν είχε ιδιοκτήτη, ο άλλος είχε τον χειρότερο του κόσμου! Η άλλη πιθανότητα είναι να τα υοθετούσε κάποιος εκπαιδευτής. Πράγμα πολύ, πολύ δύσκολο.
Ο εκπαιδευτής ξέρει πολύ καλά το μέγεθος της "ζημιάς" των σκύλων αυτών (και το ρίσκο που πρέπει να πάρει για να ζει μαζί τους). Για πιο λόγο να το κάνει; Και αν θέλει να βοηθήσει σκύλους που έχουν ΜΕΓΑΛΗ ανάγκη, με τον χρόνο που θα σπαταλούσε σε αυτούς τους 2 σκύλους θα μπορούσε να βοηθήσει 47 άλλα αδέσποτα κουτάβια (να τα εκπαιδεύσει και να τους βρει σπίτια).
Τέλος, ακόμη και να εκπαιδευτόντουσαν οι σκύλοι (αφού έβρησκαν πρώτα σωστά αφεντικά) στην καλύτερη περίπτωση δεν θα πείραζαν το αφεντικό τους. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ μετά από όσα πέρασαν (και όλα τα δαγκώματα που έκαναν) να γινόντουσαν ποτέ άξιοι εμπιστοσύνης, να μην πειράξουν παιδί ή ξένο για ψύλου πήδημα. Αυτό θα σήμαινε αυτόματα πως θα ζούσαν σε περιορισμό (έστω σχετικά) μέχρι να πεθάνουν, και ποτέ δεν θα είχαν την ζωή που αξίζει σε κάθε σκύλο.
Δεν νομίζω πως έχει εφευρεθεί το βασανιστήριο που αξίζει στους ανθρώπους που κατάτρεψαν αυτές τις 2 αθώες ψυχές. Το θέμα όμως παραμένει πως οι σκύλοι καταστράφηκαν, όπως ΠΟΛΛΟΙ σκύλοι κάθε χρόνο σ' ολόκληρο τον κόσμο, από καθαρή ΒΛΑΚΕΙΑ/ΚΑΚΙΑ των ιδιοκτητών τους. Και αυτό εγώ ΔΕΝ το κατατάσω στα θέματα υγείας. Τα 99 στα 100 (που θανατώνονται για επιθετική συμπεριφορά), μια χαρά σκυλάκια ξεκίνησαν...