Αυτό που με τρομάζει περισσότερο απόλα, είναι ότι όταν θα συνηθίσουμε ότι για το καλό των σκύλων (αδέσποτων και μη) η "λύση" είναι η ευθανασία, τότε θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε αντίστοιχες λύσεις και για τους ανθρώπους...
Ήδη ο προγεννετικός έλεγχος αποκλείει το δικαίωμα στην ζωή για παιδιά που θα γεννηθούν με αναπηρίες... Για το καλό τους δεν θα ζήσουν ποτέ για να γνωρίσουν "το καλό" τους!!!
Πόσο μακριά άραγε είναι η εποχή που όταν κάποιος θα έχει ένα σοβαρό ατυχημα, για το καλό του, θα πηγαίνει για ευθανασία? Ήδη είναι γεγονός ότι στην χώρα μας, μετά από σοβαρό ατύχημα, οι γιατροί λένε τους αγωνιόντες συγγενείς κάποιου "ατυχου" στην εντατική, ότι καλύτερα να προσεύχονται να πεθάνει...
Πόσο απίθανο είναι στο μέλλον, για το καλό τους, όσοι δεν έχουν μίνιμουμ εισόδημα να θεωρηθούν άτυχοι που δεν θα ζήσουν όπως πρέπει, και για το καλό τους καλύτερα να πεθάνουν?
Ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τα ζώα, είναι θέμα χρόνου να επεκταθεί και στο είδος μας...
Όπως (προφανώς) θα έχετε καταλάβει, το προηγούμενο μου ποστ περί ευθανασίας των πάντων ήταν ειρωνικό... Φοβάμαι όμως ότι δεν είναι μακριά αυτή η εποχή.
Σαφώς υπάρχουν αδέσποτα που κάποιοι άνθρωποι τα βασανίζουν, σαφώς έχουν (ορισμένα) και προβλήματα υγείας...
Αντί να τα σκοτώνουμε ή να τα μαντρώνουμε, ας τιμωρήσουμε όσους τα βασανίζουν, ας τα ταϊζουμε με τους τόνους των φαγητών που περισσεύουν καθημερινά από τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία, τα νοσοκομεία, τα στρατόπεδα, τα σπίτια μας, με ξηρές τροφές που μόλις έληξαν στα πετ σοπς κλπ.
Ας λειτουργήσει επιτέλους το επιδοτούμενο από την ΕΟΚ πρόγραμμα περί στείρωσης των αδεσπότων, ας λειτουργήσουν και εθελοντικές οργανώσεις για τον εμβολιασμό των αδεσπότων και την δωρεάν (επιδοτούμενη) ιατρική τους περίθαλψη, από κονδύλια που μπορούν να βρεθούν από ένα μικρό φόρο που θα πληρώνουμε όσοι έχουμε σκυλιά και άλλα ζώα.
Πόσο δύσκολο είναι?
Το να τα σκοτώνουμε, δεν είναι λύση.
Δεν είμαστε Θεοί να αποφασίζουμε ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει...